Sta me toe om de kinderen voor te stellen die de 9-jarige Courgette – eigenlijk heet hij Icare – ontmoet als hij in een weeshuis belandt. Eén meisje is het kind van uitgewezen illegale migranten, de ouders van een ander kind zitten in de gevangenis wegens een overval, eentje heeft een pedofiel als vader, nog een ander heeft een paar junkies als ouders, en dan zijn er nog met ouders die geestelijk niet helemaal gezond zijn, of die een gezinsdrama hebben gezien.

Om maar te zeggen dat deze animatiefilm, gebaseerd op de roman Autobiographie d’une Courgette, bepaald geen schrik heeft om de dingen te zeggen zoals ze zijn. Als de film echter allesbehalve een sociaal horrorverhaal is geworden, dan komt het omdat regisseur Claude Barras en zijn coscenariste Céline Sciamma een lichtjes briljante ingreep hebben gedaan. Ze bekijken alles door de ogen van de kinderen, die niet altijd de reikwijdte en precieze details begrijpen en er hun eigen versie van maken.

Als één van hen uitlegt wat seks is, beweert hij bijvoorbeeld dat de meisjes altijd akkoord gaan. Zijn reden om dat te denken: “Elles disent tout le temps ‘Ah oui, ah oui, ah oui’” Die kinderlijk ontwapenende humor slaat aan, tot je beseft waar de kinderen hun ‘wijsheid’ precies vandaan hebben. Dit zijn pagadders die veel te vroeg op zichzelf zijn aangewezen maar – nog een belangrijke troef van de film – enorm veel steun vinden bij elkaar.

En dan is er nog de animatie. Regisseur Claude Barras moest het stellen met een budget dat vijf tot acht keer kleiner is dan dat van de stop-motionfilms die gewoonlijk onze zalen halen. Als hij ergens op bespaard heeft, dan is het in elk geval niet de expressiviteit van zijn personages. Met hun grote hoofden en vooral hun knikkerogen zeggen ze veel zonder één woord in de mond te nemen, een prestatie die een staande ovatie verdient — die Ma vie de Courgette ook gekregen heeft in Cannes.

“Parfois on pleure parce qu’on est content”, oppert een van de personages aan het eind. En dat klopt!

>>KLAP

Even donker, geestig en warmhartig als Coraline, maar dan zonder de sprookjeselementen. Dat is nog de beste omschrijving voor deze Zwitserse stop-motionfilm over een jongen die in een weeshuis terechtkomt en daar zijn weg probeert te vinden.

Regie Claude Barras
Cast Matteo Heyrman, Frank Hoelen, Remi de Smet
Speelduur 1u06
Vanaf 26 oktober in de bioscoop