Zoals het een superheldenfilm betaamt, opent Logan met een portie actie. We zien hoe de X-Man met het geraamte van onbreekbaar adamantium en de uitschuifbare klauwen met een flinke kater bij bewustzijn komt in een limousine. Het geluid dat hem uit zijn alcoholroes wekt, is afkomstig van een stel dieven die de wieldoppen proberen te stelen. Wanneer Logan uitstapt en de heren op andere gedachten wil brengen, knallen ze hem zonder boe of ba omver. Kous af, denken ze, maar even later liggen ze in mootjes op de grond.

De manier waarop dat laatste gebeurt, zet meteen de toon. Klauwen die dwars door een schedelplan steken, voorarmen die door de lucht vliegen, hoofden die gescheiden worden van het lichaam, regisseur James Mangold kijkt niet op een paar sneetjes charcuterie of deciliters bloed meer of minder. Logan – hij wil niet langer Wolverine genoemd worden – is nog steeds zijn sikkeneurige zelf, al de rest is veranderd. We’re not in Kansas anymore.

Logan speelt zich af in 2029, op een moment dat zowat de volledige mutantenbevolking uitgeroeid is. Naast Logan (Hugh Jackman voor de laatste maal) zijn enkel professor X (Patrick Stewart) en speurneus Caliban (Stephen Merchant) nog overgebleven. De professor is er ook nog eens bar slecht aan toe. Hij lijdt aan een aandoening waardoor hij soms de controle verliest over zijn mentale gaven, met alle gevolgen van dien. Om uit de greep te blijven van de overheid hebben ze onderdak gezocht aan de overkant van de Mexicaanse grens. Ze worden echter gedwongen om die schuilplaats te verlaten wanneer ze een jong meisje onder hun hoede krijgen.

De grote lijnen van Logan zijn niet echt grensverleggend. De hoofdfiguur die zichzelf haat en tegen wil en dank zijn rol als held weer moet opnemen, de eenzaat die de waarde van vriendschap en liefde leert inzien, de onkwetsbare superheld die worstelt met zijn (on)sterfelijkheid, het zijn thema’s die je al vaker hebt gezien.

Het verfrissende verschil is dat Mangold zich consequent tot een volwassen publiek richt, en niet enkel wat het geweld betreft. Samen met The Dark Knight is Logan de meest emotionele en ambitieuze superheldenfilm die ik ooit gezien heb. In tegenstelling tot voorganger The Wolverine vindt de threequel bovendien een veel beter evenwicht tussen de karakterscènes en de knokmomenten.

En voor je de indruk krijgt dat dit loodzware en deprimerende kost is: Logan vergeet niet om wat goed gemikte humor en een gezonde dosis cool in de cocktail te mengen.

Vaarwel, meneer Jackman. U was een fijne Wolverine.

>>Klap

Hugh Jackman sluit zijn carrière als Wolverine af met een superheldenfilm die weinig gemeen heeft met de gemiddelde genregenoot. Logan is eerder een postapocalyptische western à la Mad Max, met een zachte kern in zijn snoeiharde bolster.

Regie James Mangold
Cast Hugh Jackman, Patrick Stewart, Dafne Keen
Speelduur 2u17
Vanaf 1 maart in de bioscoop