De Gentse regisseur Peter Monsaert houdt van consistentie. Zijn debuut Offline begon vier jaar geleden met een kanarie in een kooi, opvolger Le Ciel Flamand opent met een blaffende hond in een kooi. De grauwe lucht is ook terug, net als het weinig vrolijke gezicht van Wim Willaert. Dat ziet er deze keer trouwens nog een pak triester uit, want dat hoort bij een man die niet alleen vol frustraties zit, maar ook nog eens te geremd is om er iets aan te doen.

Dirk heet hij hier en hij rijdt rond met een bus van De Lijn. De rest van zijn bestaan is een existentiële flatline, met als enige biep het steenwegbordeel ‘Le Ciel Flamand’. Niet dat hij daar vaste klant is, maar hij wil dolgraag een relatie aanknopen – of onderhouden – met uitbaatster Sylvie en haar jonge dochtertje Eline. De film laat aanvankelijk in het midden hoe die vork aan de steel zit, maar je moet geen universitair diploma hebben om dat te raden.

Het maakt ook niets uit, want uiteindelijk is die geladen relatie niet de reden waarom Monsaert Le Ciel Flamand heeft gemaakt. Wat telt, zijn twee volwassen mensen die om verschillende redenen hun emoties niet kunnen tonen en die na een dramatische gebeurtenis gedwongen worden om stappen te zetten naar elkaar. Dat ze tegelijk alle moeite van de wereld hebben om de razernij in hun binnenste onder controle te houden, maakt de inzet des te groter.

Hoe pijnlijk de gevoelens ook zijn die broeien onder het oppervlak, Monsaert heeft alles van begin tot einde knap in de hand. Je wil er niet aan denken dat je zelf zou meemaken wat de personages overkomt, maar dat is voor de cineast geen reden om zwaar van leer te trekken of de hysterische toer op te gaan. Le Ciel Flamand is even ingetogen als wurgend, een drama dat in de richting van een thriller evolueert, maar weet wanneer hij op de rem moet staan.

De vertolkingen van Willaert, Sara Vertongen en de piepjonge Esra Vandenbussche worden volslagen terecht bejubeld. Maar als de film raak treft, heeft hij dat evenzeer te danken aan Monsaerts neus voor realisme. De manier waarop hij het dagelijkse bordeelleven schetst, de reacties van de politie, de zwijgzame maaltijd bij de Chinees, Sinterklaas op café, het is – om Willaert even te citeren – ‘kloefte’ erop.

Mocht je trouwens zin hebben om het etablissement waar alles rond draait live te bezoeken: het ligt langs de Brugsesteenweg in Pittem. Doe ze de groeten van mij.

>>Klap

Peter Monsaert pakt na Offline opnieuw uit met een broeierig drama, deze keer gebouwd rond een charmebar (lees: bordeel) dat gerund wordt door moeder en dochter. Een meeslepend en uiteindelijk spannend verhaal over familiebanden en verstoorde intimiteit.

Regie Peter Monsaert
Cast Sara Vertongen, Wim Willaert, Esra Vandenbussche
Speelduur 1u54
Vanaf 16 november in de bioscoop