Daar zat ik dan, kampend met een kanjer van een jetlag, in een van de ontelbare cinema’s die Los Angeles rijk is. Ondanks een monumentaal gebrek aan slaap moest en zou ik er de laatavondvertoning van Lady Bird zien. Het regiedebuut van actrice Greta Gerwig was immers op korte tijd uitgegroeid tot een ware must-see.

Mijn halfgare brein was niet het enige element dat een weinig optimale kijkervaring voorspelde. Het zaaltje waarin ik me bevond, deed zelfs de meest aftandse Belgische arthousebioscoop op een super-de-luxe filmtempel lijken. Het scherm hing zo hoog dat postscreeningnekpijn onvermijdelijk leek en de luidsprekers gaven de dialogen de finesse van een grijsgedraaide vinylplaat.

Bovendien moet ik bekennen dat de buzz rond de film me had verbijsterd. Een coming of age over een tienermeisje op een katholieke school in Sacramento, Californië was niet bepaald een premisse waarvoor ik meteen in de rij zou gaan staan. Daarnaast was ik geen grote fan van Gerwig en hoofdactrice Saoirse Ronan. De eerste werkte in films als Frances Ha minstens evenveel op de zenuwen als op de lachspieren en de tweede was in mijn ogen een jonge versie van Meryl Streep: technisch perfect, maar emotioneel weinig effectief.

Vanaf de openingssequentie – waarin het rebelse hoofdpersonage het voor de eerste van vele keren aan de stok krijgt met haar moeder – zat ik echter met mijn wijd gesperde ogen naar het scherm te kijken. Onmiddellijk werd duidelijk dat Gerwig en Ronan erin geslaagd zijn om met een uiterst persoonlijk verhaal een uiterst universeel verhaal te vertellen. Iedereen die zich tijdens zijn jeugdjaren een buitenbeentje heeft gevoeld – WIE NIET?!? – zal zich herkennen in de groeipijnen van de protagoniste.

Voor het eerst deed Ronan me werkelijk iets. Misschien was de rol van de bakvis die eist dat iedereen haar Lady Bird noemt en droomt van een artistiek bestaan in een grootstad haar op het lijf geschreven, of misschien wist Gerwig het beste in de Ierse actrice naar boven te halen. Feit is dat ook de rest van de cast fenomenaal werk levert – met Roseanne-zus Laurie Metcalf op kop als de moederfiguur.

Hoewel Lady Bird mooie herinneringen oproept aan de films van eighties-filmgod John Hughes en andere genregenoten, is de grootste troef van Lady Bird zijn originaliteit. Of zag jij al vaak een coming of age waarin niet een jongen, maar een meisje centraal staat, van wie het (on)geluk bovendien niet bepaald wordt door de mannen in haar leven?

Ga dat fucking zien! Wedden dat je keihard meeleeft met die onverbeterlijke wijsneus?

>>Klap

Steek de high school-klassiekers van John ‘The Breakfast Club’ Hughes in een state-of-the-art-updatemachine en je krijgt dit daverende regiedebuut van Frances Ha-actrice Greta Gerwig. Met een onvergetelijke vertolking van Atonement-revelatie Saoirse Ronan.

Regie Greta Gerwig
Cast Saoirse Ronan, Laurie Metcalf, Tracy Letts
Speelduur 1u34
Vanaf 4 april in de bioscoop