“België. Is het een land of een geopolitiek toeval?” De voice-over waarmee de (fictieve) documentairemaker Duncan Lloyd zijn film inzet, laat vermoeden dat we een sappige fileerbeurt van onze natie te zien zullen krijgen. Of liever: van ons koningshuis. Tenslotte is meneer Lloyd ingehuurd door het Paleis om een reportage te maken die de waardigheid van onze (fictieve) vorst Nicolas III in de verf zet.

De ogenschijnlijk ideale gelegenheid voor dat portret is een staatsbezoek dat Nicolas III aan Istanbul brengt, samen met zijn Chef Protocol, zijn persoonlijke butler en zijn PR-verantwoordelijke. Mini-Europa heeft in de Turkse hoofdstad een nieuwe thuis gevonden en Zijne Majesteit zal er het mini-Atomium overhandigen.

Maar dan gaat het mis: op het moment dat Nicolas III in Turkije is, roept Wallonië de onafhankelijkheid uit. De koning wil zo snel mogelijk terug naar België, maar een zonnestorm houdt het luchtverkeer aan de grond. Bovendien is alle communicatie verstoord. De enige optie is om stiekem – tegen de wil van de Turkse veiligheidsdienst in – weg te glippen en de terugreis over land te maken, dwars door de Balkan. En daar ziet Lloyd zijn kans schoon om een heel ander soort portret te maken van Koning Nicolas III van België.

King of the Belgians is vaak verdomd geestig. Maar als hij nadien blijft hangen, is het omdat hij meer om het lijf heeft dan de gemiddelde burleske of satirische komedie. Het klopt dat de hoofdpersonages al eens verplicht zijn om vrouwenkleren aan te trekken, maar de film heeft ook de surrealistische toetsen (de deurbel van de Belgische ambassade) en de scène aan de Servische grens is een scherpe politieke uithaal.

Het is ook mooi om te zien hoe elegant Peter Brosens en Jessica Woodworth een andere richting hebben gekozen. In het verleden stonden ze bekend voor poëtische en mistroostige verhalen (zie Khadak en Altiplano), al borrelde in hun vorige, Het vijfde seizoen, ook al een beetje absurde humor op. Ditmaal vinden ze probleemloos hun funny bone, nota bene zonder hun documentaire roots te verloochenen.

Maar King of the Belgians vooral ook een kloppend hart, in de persoon van hoofdacteur Peter Van den Begin. Hij stond nochtans niet voor een eenvoudige opdracht. Tijdens het grootste deel van het verhaal is Nicolas III een ongemeen passief personage, een man die geleefd wordt en die op geen enkel moment zijn eigen gedachten of emoties mag uiten. Wanneer zijn land uit elkaar spat, wil hij een speech schrijven die de Belgen terug zal samenbrengen, maar meer dan wat platitudes krijgt hij niet op papier.

De manier waarop Van den Begin die statische figuur toch een voelbaar innerlijk leven geeft, is ronduit indrukwekkend. En hij doet het allemaal met zijn ogen. Ergens kan je hem vergelijken met het versteende personage dat Wim Willaert dezer dagen in Le Ciel Flamand speelt, met het verschil dat Nicolas III er op de duur toch in slaagt om de wereld een glimp te gunnen van zijn zachtaardige inborst. Dat soort film is King of the Belgians dan ook wel weer.

>>Klap

Aanstekelijke fish out of water-tragikomedie in de trant van Lost in Translation, met een licht surrealistische roadmovie erbovenop. De vorstelijke hoofdvertolking van Peter Van den Begin oogstte volkomen terecht jubelkreten op het Filmfestival van Venetië.

Regie Peter Brosens & Jessica Woodworth
Cast Peter Van den Begin, Lucie Debay, Titus De Voogdt
Speelduur 1u34
Vanaf 30 november in de bioscoop