Met de kans als politiek correcte rat-met-mat bestempeld te worden: in mijn ogen is Joker best een bedenkelijk filmpje – en dan heb ik het niet (in de eerste plaats) over het feit dat de film mogelijk incels zou kunnen ophitsen. In tegenstelling tot veel collega-critici was ik een grote fan van Todd Phillips’ vorige werk: zijn mix van subversieve humor, gestileerd camerawerk en verrassende songkeuzes leidde tot komische klassiekers als Old School en The Hangover. Nu hij diezelfde dingen toepast op een arthouse-achtige herinterpretatie van de origin story van Batmans aartsvijand komt hij uit bij een Scorsese-pastiche van de holste soort.

Begrijp me niet verkeerd: de kans is klein dat je deze maand een ‘mooiere’ mainstreamfilm in de zalen zult aantreffen. De fotografie zapt je rechtstreeks richting seventies-New York en op de klankband passeren de nodige pareltjes. Alleen voelt het allemaal zo leeg aan. De portrettering van Joker-in-spe Arthur Fleck als een tragische figuur met mentale problemen heeft de nuance van een sloopbal en zijn transformatie tot een wit geschminkte wraakengel ruikt naar het soort verontwaardiging dat sinds de recentste verkiezingen niet meer achter maskers verstopt wordt.

Natuurlijk vind ik niet dat kunst gecensureerd mag worden, maar tegelijk begrijp ik dat sommigen zich vragen stellen bij een grootschalig gepromote Hollywoodproductie die niet alleen empathie, maar ook sympathie lijkt te hebben voor het soort ‘onderdrukte figuren’ dat onze samenleving dezer dagen harder bedreigt dan eender welk ‘gevaar van buitenaf’. Stoorden me ook: Joaquin Phoenix’ eindeloos herhaalde acteertrucjes – hoe vaak kun je hetzelfde ‘duivelse’ dansje tonen? – en de expliciete verwijzingen naar iconische momenten uit eerdere Batman-films. Nee, doe mij dan maar een quadruple bill van Taxi Driver, The King of Comedy, The Dark Knight en You Were Never Really Here.