Eind deze maand weten we of Natalie Portman zes jaar na Black Swan een tweede Oscarbeeldje op haar schouw mag zetten. Dat zou best kunnen. Ze hoeft in Jackie weliswaar niet te zingen of te tapdansen, maar ze pareert wel indrukwekkend alle uitdagingen die regisseur Pablo Larraín haar voorlegt. En dat zijn er veel.

Portman krijgt immers de opdracht om een van de meest enigmatische figuren van de 20e eeuw weer te geven als een vrouw van vlees en bloed: Jacqueline Bouvier, later Jacqueline Kennedy. De voormalige first lady was niet enkel een stijlicoon – haar roze mantelpakje annex pillendooshoedje is onsterfelijk geworden – ze werd ook vereenzelvigd met een van de donkerste pagina’s uit de Amerikaanse geschiedenis: de moord op John F. Kennedy op 22 november 1963.

De kanten van haar persoonlijkheid en geschiedenis die het publiek kende, komen ook aan bod in Larraíns impressionistische biopic. We zien haar een tv-ploeg rondleiden door het Witte Huis, we horen haar typische Marilyn Monroe-achtige stemgeluid met de New Yorkse upper class-tonen erdoorheen. We zien haar in de Lincoln Continental cabriolet door Dallas rijden en haar paniek wanneer ze het bloed van haar echtgenoot over zich heen krijgt.

We zien haar in Air Force One, nog compleet in shock, terwijl Lyndon Johnson ingezworen wordt als nieuwe president. We volgen hoe ze de begrafenis voorbereidt, in de wetenschap dat ze Kennedy’s nalatenschap in handen heeft. En we wonen het interview met het weekblad Life bij, waarin ze een goed gekozen term kleeft op die erfenis: ‘Camelot’, de herinnering aan een unieke maar vervlogen tijd.

Tussen al die historische scènes en momenten door laat Larraín echter ook alle ruimte voor een geloofwaardig menselijke Jackie. In de ogen van de buitenwereld was ze lief en mooi en sensueel en dapper, hier leren we haar ook kennen als een intelligente, rijpe, venijnige, kwetsbare, twijfelende, egoïstische, controlerende, taaie, passionele, koude, verbeten en hautaine vrouw. Deze Jacqueline Kennedy is een vat vol tegenstrijdigheden, net zoals iedereen, en Natalie Portman maakt er een overtuigend geheel van. Al moet ik toegeven dat het even duurde voor ik dat artificiële accent kon vergeten.

Larraíns elegante camera, die Portman gretig front & center plaatst en vaak als een geest over het scherm zweeft, geeft de film bovendien een benauwende ambiance.

Indrukwekkend.

>>Klap

Op de hielen van Neruda zorgt Pablo Larraín opnieuw voor een unieke biopic. Natalie Portman kreeg een Oscarnominatie – en wie weet nog meer – voor haar vertolking als de geplaagde Jacqueline Kennedy in de dagen na de moord op haar echtgenoot JFK.

Regie Pablo Larraín
Cast Natalie Portman, Billy Crudup, Greta Gerwig
Speelduur 1u40
Vanaf 4 februari in de bioscoop