Het werk van de schrijver-activist James Baldwin adapteren is aartsmoeilijk. De man had niet alleen een briljante pen en een zeer specifieke stijl, hij is ook een halfgod in de ogen van vele Afro-Amerikaanse intellectuelen. Barry Jenkins, de scenarist-regisseur van Oscarwinnaar Moonlight, heeft echter het onmogelijke gedaan met If Beale Street Could Talk: hij bleef trouw aan het bronmateriaal, maar maakte toch een heel persoonlijke film.

Het verhaal speelt zich af in het gewelddadige New York van de jaren 70.  Meteen horen we de stem van Tish (KiKi Layne), een Afro-Amerikaanse vrouw die de kijker vertelt over wat haar en haar geliefde Fonny (Stephan James) is overkomen. Het geluk lachte hen toe, maar dan werd Fonny beschuldigd van aanranding. De man was de onschuld zelve, maar het was zijn woord tegen dat van een racistische politieman. Tish en haar moeder Sharon (Regina King) willen alles doen om Fonny’s onschuld te bewijzen, maar in Amerika blijkt dat voor kleurlingen aartsmoeilijk.

Je zou Jenkins kunnen verwijten dat hij de racistische gruwel uit Baldwins roman heeft afgezwakt. In het boek kom je bijvoorbeeld te weten dat Daniel, een vriend van Fonny, meermaals werd verkracht in de gevangenis. In de film komt dat niet aan bod, maar het gezicht van Daniel spreekt wel boekdelen. Net zoals in Moonlight gaat Jenkins voor een zeer subtiele aanpak. Het effect van racisme op het leven en de psyché van Afro-Amerikanen zit overal in de film, maar het racisme zelf wordt op een enkele uitzondering na nooit nadrukkelijk getoond.

Voor sommige toeschouwers zal If Beale Street Could Talk voor een film over zo’n zwaar onderwerp misschien te ‘mooi’ overkomen. Maar Wong Kar-Wai-fan Jenkins wilde niet dat de gruwel de romance zou ondergraven en had geen zin in een militante, Spike Lee-achtige film. Er overheerst een zachtheid die ook in het boek zit. Baldwin was immers niet alleen een essayist die Amerika kritisch onder de loep nam, maar ook een zeer gevoelige fijnproever.

Slotsom: geef dit filmgedicht een kans en drijf mee met een unieke kijkervaring.

>>Klap

Moonlight-regisseur Barry Jenkins vertaalde James Baldwins roman over het effect van racisme op een jong Afro-Amerikaans koppel naar een bloedmooi filmgedicht. Een kruisbestuiving tussen Jungle Fever van Spike Lee en In the Mood for Love van Wong Kar-Wai.

Regie Barry Jenkins
Cast KiKi Layne, Stephan James, Regina King
Speelduur 1u57
Vanaf 13 februari in de bioscoop