Een biopic gebracht als zwarte komedie: dat hebben we nog niet vaak gezien. Maar in het geval het levensverhaal van kunstschaatsster Tonya Harding kon dat verhaal ook moeilijk anders verteld worden.

De wereld van Tonya Harding was bevolkt met losers. En ook Harding was een loser, ook al schopte ze het tot een van Amerika’s grootste beloften op het ijs. Maar haar desastreus leven kon moeilijk anders verlopen. Haar lot was bezegeld toen ze geboren werd in een white trash-milieu als de dochter van een dictatoriale, kettingrokende en constant vloekende mother from hell, die haar op prille leeftijd dwong om te schaatsen.

Nadat ze een natuurtalent bleek, ready for Olympic greatness, papte Harding aan met de grootste onnozelaar uit haar omgeving: Jeff Gillooly (Sebastian Stan). Deze sukkel kon het immers niet laten om haar regelmatig in mekaar te rammen. Wanneer ze dan ook nog een paranoïde idioot als lijfwacht inhuurde, was het recept voor een ramp zonder weerga compleet. En dan hebben we het uiteraard over de laffe aanslag op Nancy Kerrigan, Hardy’s belangrijkste concurrente, in 1994.

I, Tonya lijkt wel een bloemlezing van hoe iemand zijn leven kan verkloten. Toch voel je voor Harding de nodige sympathie. Wanneer je enkel tussen gruwelijke mensen hebt geleefd, zie je de rampen uiteraard niet meteen aankomen. Het is pas wanneer Harding door haar moeder verraden wordt tijdens een zeldzaam ‘intiem’ moment dat haar ogen een beetje opengaan. De ideale gelegenheid overigens voor regisseur Craig Gillespie (Lars and the Real Girl) om de clichématige melodramascènes, eigen aan heel wat biopics, compleet te doorprikken.

Voor Robbie moet het personage van Harding een droom zijn geweest zoals Aileen Wuornos dat was voor Charlize Theron ten tijde van Monster. Van de voluptueuze seksbom uit The Wolf of Wall Street is geen spoor te bekennen. Maar Robbie, hoe goed ze ook is, wordt genadeloos onder tafel gespeeld door Allison ‘Nice gets you shit’ Janney, wiens personage die in de filmgeschiedenis plaats mag nemen tussen de ma van Norman Bates in Psycho en Joan Crawford in Mommie Dearest. Haar Oscar staat hopelijk al klaar.

>>Klap

De Australische regisseur Craig Gillespie (Lars and the Real Girl) boetseerde zijn biopic over kunstschaatsster Tony Harding tot een zwarte komedie over een talentvolle loser die het ongeluk had om tussen white trash op te groeien. Een vrouwelijke variant op Raging Bull met een Fargo-sausje. Margot Robbie en vooral Allison Janney spelen de pannen van het dak.

Regie Craig Gillespie
Cast Margot Robbie, Sebastian Stan, Allison Janney
Speelduur 2u00
Vanaf 21 februari in de bioscoop