Een kannibalistische coming of age: het concept klinkt zo goed dat je bijna niet kan geloven dat het nog niet eerder in een film werd gegoten. En zelfs als dat toch al het geval was, was het resultaat waarschijnlijk nooit zo beklijvend als deze eerste bioscoopfilm van de Franse scenariste-regisseuse Julia Ducournau. Ze is er immers in geslaagd om een op alle vlakken indrukwekkende huiverparel af te leveren.

Een horrorprent met een vrouwelijk hoofdpersonage is op zich niks nieuws, maar in dit geval betreft het allesbehalve een opgejaagde scream queen. Justine is een onschuldige bakvis die richting universiteit vertrekt waar ze net zoals haar iets oudere zus een opleiding dierengeneeskunde zal volgen. Tijdens een van de vele vadsige dooprituelen wordt ze gedwongen een stukje konijnenlever te eten. Niet veel later ontwaart ze in zichzelf een honger naar meer… veel meer.

Hoewel Grave bezwaarlijk de gruwelijkste griezelfilm aller tijden genoemd kan worden, behoort het alsmaar aberantere gedrag van Justine tot het onthutsendste dat zich in tijden op het witte doek heeft afgespeeld. Ducournau stelt alles zo tastbaar voor dat zelfs het lekkerbekkend liefkozen van een kipfilet je richting kokhalzen duwt. Het moet van David Cronenbergs body horror-hoogdagen geleden zijn dat lichamelijkheid zo’n cruciale rol speelde in een griezelprent.

Over die lichamelijkheid gesproken: het siert Ducournau dat ze Justine opvoert als een alledaags meisje dat zelfs nadat ze haar verborgen lusten ontdekt en ontwikkelt niet plotsklaps in een hete sekspoes – lees: lustobject voor de kijker – verandert. In de scènes waarin ze zichzelf meer en meer laat gaan krijgt ze de aura van een independent woman die weet wat ze wil en er volledig voor gaat – Beyoncé zou trots zijn.

Bloedrode kers op de taart is Ducournau’s audiovisuele aanpak. Grave is regelrechte cinema. Dat is te danken aan de unheimische gebouwencomplex van het dierenartsdepartement van de universiteit van Luik. Maar ook de beklemmende score van vaste Ben Wheatley-waarde Jim Williams speelt een belangrijke rol. En last but not least is er het opvallend sfeervolle camerawerk van Felix van Groeningen-kompaan Ruben Impens – een feestsequentie vol verf zal je nog nachtenlang achtervolgen.

Je kan stellen dat Grave in zijn derde akte ietwat aan impact verliest, maar dat wordt meer dan goed gemaakt door de slotscène die het geheel in een heerlijk mythisch horrorkader plaatst.

>>Klap

De Franse scenariste-regisseuse Julia Ducournau tekent in haar eerste bioscoopfilm voor een mix van kannibalenhuiver en coming of age-drama. Het soort body horror waar David Cronenberg in zijn The Fly-hoogdagen garant voor stond.

Regie Julia Ducournau
Cast Garance Marillier, Ella Rumpf, Laurent Lucas
Speelduur 1u39
Vanaf 15 maart in de bioscoop