Er hangt magie in de bioscoopzalen, zoveel is duidelijk.

Sinds enkele weken zet Marvel-blockbuster Doctor Strange de internationale box-office in lichterlaaie en binnenkort zal Fantastic Beasts and Where to Find Them allicht hetzelfde doen. Met dat verschil dat de Harry Potter-spin-off ook écht weet te betoveren.

Ik had niet verwacht dat laatste te schrijven, maar ik zit hier aan mijn laptop met een gelukzalige glimlach zoals alleen de beste popcorncinema die kan boven toveren. De ondermaatse speciale effecten uit de trailers? Veranderd in wondermooie CGI! De commentaar dat de film vooral aanvoelt als een aanloopje naar een nieuwe franchise? Je reinste flauwekul!

Teveel verhaallijnen, teveel verwijzingen en teveel personages: voor het gros van mijn collega-filmcritici vormt het overvolle scenario een gigantisch struikelblok. En op het eerste gezicht valt dat overgewicht moeilijk te betwisten, want wie dacht dat dit louter en alleen een film was over de Amerikaanse belevenissen van de legendarische magische beestenkenner Newt Scamander komt flink bedrogen uit.

Naast het hoofdpersonage (met verve vertolkt door Eddie Redmayne) maak je ook kennis met een gedegradeerde magische agente (Katherine Waterston), haar voormalige baas (Colin Farrell), haar flirterige zus (Alison Sudol), een gewone sterveling (Dan Fogler), een griezelige heksenhaatster (Samantha Morton) en haar getormenteerde adoptiezoon (Ezra Miller). Bovendien ontdek je al gauw dat niet alleen Scamanders mysterieuze koffertje voor problemen zorgt in het New York van 1926.

Dat is inderdaad heel wat om te verwerken, maar Harry Potter-brein J.K. Rowling houdt in haar scenario alles perfect in balans. De verschillende verhaallijnen voorkomen dat de verveling toeslaat en elk lid van de wel heel diverse groep personages heeft zijn of haar rol in het relaas. Dat vaste franchiseregisseur David Yates – hij is al aan boord sinds Harry Potter and the Order of the Phoenix – voor een strak verteltempo en een overzichtelijke cameravoering gaat, doet het kijkplezier alleen maar toenemen.

Plezier is een sleutelwoord hier. Zowel Rowling als Yates genieten overduidelijk van hun eerste Harry-loze samenwerking. Ze bevinden zich nog altijd in hetzelfde magische universum, maar gaan niet langer gebukt onder de druk van de immens populaire boekenreeks. Daardoor krijgt Yates de ruimte om zijn tv-aanpak van weleer overboord te gooien en in te ruilen voor klassiek-digitale spektakelcinema à la Peter Jacksons King Kong-remake. Rowling grijpt op haar beurt de kans om de volwassenere thema’s uit haar eerder werk messcherp te stellen – of hoe zou jij anders die al dan niet bewuste verwijzingen naar het succes van IS en Donald Trump omschrijven?

Samengevat: dit is het soort fim dat je geloof in popcorncinema – en in de menselijkheid – doet opleven. Bravo!

>>Klap

Harry Potter-brein J.K. Rowling en vaste franchiseregisseur David Yates doen het voor het eerst zonder de leerling-tovenaar en gaan voor klassiek-digitaal spektakelentertainment à la Peter Jacksons King Kong-remake. Met een niet zo verdoken verdraagzaamheidsboodschap die meer dan welkom is in deze verzuurde tijden.

Regie David Yates
Cast Eddie Redmayne, Katherine Waterston, Colin Farrell
Speelduur 2u13
Vanaf 16 november in de bioscoop