Er zijn wel meer hedendaagse fenomenen waar ik graag zo snel mogelijk vanaf wil, maar een van de meest irritante is toch autotune. Waarom iemand het fijn vindt om systematisch elke emotie uit de menselijke stem digitaal weg te hakken, is me een raadsel – net zoals de reden waarom het onzalige idee zo universeel lijkt aan te slaan. In reggaeton – de dansmuziek die vanuit Puerto Rico de wereld veroverde – is autotune schering en inslag. En laat dat muziekgenre nu net een belangrijke rol spelen in Ema, de nieuwe film van de Chileense cineast Pablo Larraín (El Club, Jackie).

Het is gelukkig een van de weinige kanttekeningen die ik bij Ema hoef te maken. Voor de rest is dit fascinerende cinema van een regisseur die zo zeker van zijn stuk is dat hij de film wars van alle regels zijn eigen weg laat zoeken. En dat past dan weer perfect bij het titelpersonage.

Ema is een jonge vrouw uit de Chileense havenstad Valparaíso. Ze is getrouwd met Gastón, de directeur-choreograaf van het dansgezelschap waar ze deel van uitmaakt. Omdat Gastón zowat twintig jaar meer op de teller heeft dan Ema, is hun huwelijk altijd al woelig geweest, maar nu staat hun relatie echt op springen. De oorzaak is Polo, een jongen van zeven die ze geadopteerd hadden. Na amper een jaar – en een pijnlijk drama – beslisten ze om de knaap terug te geven aan het adoptiekantoor. Dat kwam hard aan bij Ema, maar ze broedt op een plan om toch weer zin te geven aan haar leven.

Ema is het verhaal van een vrouw die koste wat kost haar stempel op de wereld wil drukken — al is het door hem plat te branden met een vlammenwerper. Ze wil haar doel bovendien bereiken volgens haar eigen overtuigingen, ook al botsen die frontaal met bestaande tradities en voorschriften.

Larraín wil met deze prikkelende film naar eigen zeggen een portret schetsen van een generatie die een heel eigen visie heeft op het leven op vlak van familie, relaties, seks, gender, politiek en artistieke expressie. Al die onderwerpen komen ook aan bod en toch geeft Ema op geen enkel moment een overladen of geforceerde indruk.

Omdat de film koppig een eigen pad volgt en niet alles netjes voorkauwt, moet je er je gedachten bijhouden. Maar dankzij de magnetische hoofdvertolking door Mariana Di Girolamo is dat niet zo moeilijk.

>>KLAP

Bruisend Almodóvar-achtig relatiedrama (zie bijvoorbeeld Carne tremula) met een flinke scheut danscultuur. Nieuwkomer Mariana Di Girolamo blinkt uit als eigengereide jonge vrouw die beseft dat ze haar adoptiezoon te snel weer heeft afgestaan.

Regie Pablo Larraín
Cast Mariana Di Girolamo, Gael García Bernal, Santiago Cabrera
Speelduur 1u47
Beschikbaar 14 april