De geschiedenis herhaalt zich. In 1967 werden enkele boeken van Hugh Lofting rond dokter Dolittle door Richard Fleischer geadapteerd als een filmmusical, maar het project ging zwaar over budget en eindigde in het rood. Zo’n 53 jaar later is de versie van Stephen Gaghan hetzelfde pad opgegaan. Het budget blies op tot 175 miljoen dollar en lijkt daarvan niet eens de helft te kunnen recupereren.

Waarschijnlijk dachten de Universal-bonzen dat hoofdrolspeler Robert Downey Jr. dezelfde box-officepower zou hebben als Eddie Murphy ten tijde van zijn Dr. Dolittle-films. Maar waarschijnlijk waren die zo succesvol omdat ze het bronmateriaal negeerden en Murphy’s The Nutty Professor-model volgden. Eén ding staat vast: Dolittle gaat de mist in omdat hij geen eigen identiteit heeft.

De film neemt afstand van de musicalbewerking en tracht Loftings originele verhalen ietwat te respecteren. De jonge Tommy wil de assistent worden van Dolittle, de dokter die met de dieren kan praten, maar de brave arts leeft na de dood van zijn vrouw als een kluizenaar. Tommy komt echter op het juiste moment, want koningin Victoria is doodziek en heeft Dolittle gevraagd om op een ver eiland naar een medicijn te zoeken. Het begin van een groot avontuur voor de hoofdpersonages, maar niet voor de toeschouwers.

Toch mag het gezegd worden: heel wat oneliners in de film zijn best geestig. Zo gromt een gedeprimeerde struisvogel: “My father was right, I should’ve been an omelet.” Een ijsbeer is al even triest: “My father said he was going out for a pack of seals one night and he never came back.” Met de juiste timing en een duidelijke visie hadden die grappen echte lachsalvo’s kunnen opleveren, maar de montage is zo chaotisch en doelloos dat ze hun doel compleet missen. De oorzaak is niet ver te zoeken: omdat de eerste testscreenings negatieve resultaten opleverden, organiseerde men rewrites en reshoots om de prent grappiger te maken.

Een bijkomend probleem is dat de digitale beestjes en hun stemmen geen harmonieus geheel vormen. Het lijkt wel alsof de stemmen van ergens anders komen dan uit de bek van Dolittles troeteldieren. Tenslotte komt Downey Jr. – toch wel een acteur met een uitstekende komische timing – hier met zijn bizar accent allesbehalve over als een toonbeeld van geestigheid.

Tijdens de eindgeneriek vraag je je vooral af waarom Stephen Gaghan, het brein achter sociopolitieke drama’s als Traffic, Syriana en Gold, met zijn karige ervaring op het gebied van speciale effecten, zo’n CGI-sprookje heeft willen maken. Wrong choice!

>>Klap

Syriana-regisseur Stephen Gaghan stort zich op de verhalen over Dolittle, de dokter die met dieren kan praten. Robert Downey Jr. kruipt in de huid van de brave arts die de wereld rondreist om een geneesmiddel te zoeken voor de zieke koningin Victoria. Een dure Hollywoodkomedie vol CGI-beestjes, die de versie uit 1967 verzoent met de Eddie Murphy-vehikels uit de jaren negentig.

Regie Stephen Gaghan
Cast Robert Downey Jr., Antonio Banderas, Michael Sheen
Speelduur 1u42
Vanaf 29 september in de bioscoop