Aan het einde van Deepwater Horizon, een reconstructie van de immense catastrofe die in 2010 plaatsvond op en rond het gelijknamige boorplatform in de Mexicaanse Golf, zien we foto’s van de 11 mensen die de ramp niet overleefden. Wat meteen opvalt, is dat die mannen twee keer zo breed waren als de acteurs in de film. Het is meteen ook het enige punt waar je regisseur Peter Berg een gebrek aan realiteitszin kunt aanwrijven. Voor de rest is dit cinema die je bij het nekvel grijpt en met beide voeten in de actie plaatst.

De film begint weliswaar met de gebruikelijke huiselijke taferelen. Mark Wahlberg ontwaakt als elektrisch ingenieur Mike Williams naast zijn lieve echtgenote (Kate Hudson) en grapt aan de ontbijttafel met zijn dochtertje. Het meisje moet toevallig die dag een schoolpresentatie brengen over de job van haar vader en Mike neemt die nog een laatste keer met haar door. Het komt erop neer dat ze aan de hand van een blikje cola aantoont hoe een boorplatform werkt, waarmee meteen ook het bioscooppubliek wordt uitgelegd wat zal volgen – overdruk en bijhorende explosie inbegrepen.

Vervolgens vliegen we met de helikopter naar de Deepwater Horizon, waar al snel duidelijk wordt dat de afgevaardigden van oliebedrijf BP – John Malkovich voorop – meer belang hechten aan het indijken van de werkingskosten dan van de risico’s. Ondertussen dringt van op de zeebodem een eerste gasbel door het zogenaamd gepantserde beton en een half uur later heeft Berg zijn sneeuwbal klaar, die hij vervolgens zonder veel poespas van de helling laat rollen.

Je kan stellen dat de film de personages nogal zwart-wit neerzet, maar dat maakt niet zoveel uit. Het punt dat Deepwater Horizon wil maken, is dat mensen pas hun ware gezicht tonen als ze in extreme omstandigheden terechtkomen. Sommigen – zoals Williams – schakelen hun angst uit en riskeren lijf en leden. Anderen slaan in blinde paniek en denken enkel aan zichzelf. Sommigen zijn helder genoeg om de juiste beslissingen te nemen, anderen schuiven elke verantwoordelijkheid van zich af en verstoppen zich achter regels en hiërarchie.

Het is simpele psychologie maar ze werkt, temeer omdat Berg de ramp die zich intussen afspeelt behoorlijk intens in beeld brengt. Elke keer als je denkt dat het ergste nu wel achter de rug is, doet hij er nog een schepje bovenop. Resultaat: zelfs dat finale laagje christelijk geloof en andere stroop verdampt snel genoeg om niet te blijven kleven.

>>KLAP

Regisseur Peter Berg slaat na Lone Survivor opnieuw de handen in elkaar met Hollywoodster Mark Wahlberg voor een vlammende rampenfilm, waarin de explosie van het vermaledijde BP-boorplatform trefzeker wordt gereconstrueerd. Lees: Titanic zonder stroop.

Regie Peter Berg
Cast Mark Wahlberg, Kurt Russell, John Malkovich
Speelduur 1u47
Vanaf 12 oktober in de bioscoop