Het zal je maar overkomen: je bent een jonge singer-songwriter en volgens kenners word je the next big thing. Daar ben je natuurlijk blij mee, maar die nakende faam maakt je ook doodsbang. Wanneer je dat zegt tijdens een interview, kruipt niemand minder dan John Lennon — we zitten in de vroege seventies — in de pen om je een hart onder de riem te steken. Alleen geraakt zijn brief nooit tot bij jou. Het overkwam de Britse folkzanger Steve Tilston, en die opmerkelijke historie heeft nu ook een langspeelfilm opgeleverd.

Danny Collins gebruikt het uitgangspunt echter om een heel eigen verhaal te vertellen. Tilston bouwde weliswaar een respectabele carrière uit, maar het zou mij verbazen mocht u al van hem gehoord hebben. De titelfiguur uit deze aangename tragikomedie werd echter inderdaad een groot succes. En wat Danny gevreesd had, kwam ook uit: de gigantische hit die hij scoorde, zou hem voor de rest van zijn leven achtervolgen. Hij voelde zijn creativiteit opdrogen en veranderde in een professionele machine die telkens opnieuw hetzelfde blijft produceren.

Wanneer Collins als prille zestiger Lennons brief alsnog in handen krijgt en de wijze woorden leest die de ex-Beatle neergeschreven had, besluit hij om het alsnog over een andere boeg te gooien. Hij stopt zijn wereldtournee, probeert weer zelf liedjes te schrijven en trekt naar de zoon die hij ooit bij een groupie verwekt heeft, maar met wie hij nooit contact heeft gehad. Die is echter niet bepaald in de wolken om vaderlief aan de deur te krijgen.

Vereenzaming, depressie, verslaving, spanning tussen ouders en kinderen, verschillende aandoeningen en ziektes: Danny Collins voert genoeg pijnlijke onderwerpen op om een heel seizoen van Thuis te vullen. En toch is dit een film die voortdurend een grijns op je gezicht tovert. Al Pacino amuseert zich kostelijk als het titelpersonage dat hij ondanks diens larger than life-status met beide voeten op de grond houdt. Bovendien wordt hij omringd door een groep tegenspelers — Christopher Plummer, Annette Bening, Bobby Cannavale, Jennifer Garner — die met evenveel plezier op de set stonden.

De dialogen die regisseur-scenarist Dan Fogelman hen in de mond legt, knetteren ook voor lekker. “While you’re checking me in”, maakt Pacino hotelbediende Bening het hof, “I’m checking you out.” Het is misschien geen Ben Elton of Aaron Sorkin, maar in Danny Collins werkt het perfect.

>>KLAP

Al Pacino verrast als een Tom Jones-achtige muziekvedette die al jaren op zijn creatieve lauweren rust. Wanneer hij besluit om zijn verloren zoon op te zoeken, ontspint zich een feelgooddrama à la Nebraska, maar dan met geestigere dialogen.

Regie Dan Fogelman
Cast Al Pacino, Christopher Plummer, Annette Bening
Speelduur 1u46
Vanaf 3 juni in de bioscoop

@RubenNollet