De recente live-action-films van Disney zijn om te huilen. En dan heb ik het niet (in alle gevallen) over de kwaliteit. Ze munten stuk voor stuk uit in een donkerte die je niet zou verwachten van een multinational die zich vooral richt op entertainment voor kinderen en jongeren.

Maleficent ontvouwde zich als een duistere verkrachtingsallegorie. In de zwaarmoedige remake van Pete’s Dragon stond een jongetje centraal dat zijn ouders verloor en een tijdlang in een groot woud overleefde. En nu is er Christopher Robin, waarin het menselijke vriendje van Winnie the Pooh, Piglet en co. brutaal geconfronteerd wordt met de verantwoordelijkheden van het volwassendom.

Het is het ventje – dat opgroeit tot een man die verdomd hard lijkt op Ewan McGregor – nooit echt over rozen gegaan. Hij werd als tiener naar een streng internaat gestuurd, niet veel later overleed zijn vader, de liefde van zijn leven beviel van hun dochter toen hij vocht aan het front tijdens WO II en nadien bemachtigde hij een job die er nu voor zorgt dat hij amper tijd heeft voor zijn gezin. Maar dan brengt een crisis thuis en op het werk hem opnieuw in contact met zijn pluchen vriendjes van weleer.

Hoewel Christopher Robin ideaal snottermateriaal lijkt, hield deze gepatenteerde tranenfabrikant het opvallend droog. Veel heeft te maken met het overduidelijke geworstel van regisseur Marc Forster met het materiaal. De Zwitserse cineast werd waarschijnlijk aangenomen vanwege zijn Finding Neverland-verleden en heeft dus overduidelijk kaas gegeten van melodrama met fantasy-knipogen. Alleen: hier gaat het niet om knipogen, maar om onversneden fantasiefiguren.

Aanvankelijk lijkt Forster de animatiepersonages te ontwijken via stuiterfotografie – die min of meer bij Tigers bokkesprongen past – en andere visuele foefjes. Daarna hult hij hen in een somber kleurenpallet dat de ‘realistische’ versies van de wereldvermaarde knuffelbende net iets te levensecht maken – of hoe Eeyore plots op een ezel met suïcidale neigingen lijkt.

Met de acteurs van vlees en bloed weet Forster zich evenmin raad. McGregor gaat voor de verbeten grimas die hij altijd bovenhaalt als hij op automatische piloot speelt. Het gros van zijn collega’s gedraagt zich als afgedankte nevenfiguren uit het absurdere werk van de Coens. Alleen Hayley Atwell en aanstormend talent Bronte Carmichael lijken als Christophers vrouw en dochter te beseffen wat van hen verwacht wordt in dit soort klassieke familiecinema.

Dat Christopher Robin ondanks alles meer tegen de middenmoot dan tegen de rommel aanleunt, is te danken aan de tijdloze kracht van Winnie en zijn posse. Hopelijk laat Het Huis van de Muis ooit een Del Toro of een Spielberg met hen spelen. Dat zou pas vonken geven.

>>Klap

Finding Neverland-regisseur Marc Forster zapt Winnie the Pooh en zijn vriendjes naar een live-action-setting, met Ewan McGregor als de volwassen versie van hun menselijke makker. Een duistere Disney-update in het rijtje van Maleficenten Pete’s Dragon.

Regie Marc Forster
Cast Ewan McGregor, Hayley Atwell, Bronte Carmichael
Speelduur 1u44
Vanaf 8 augustus in de bioscoop