Op een dag is het zover: first contact. Op twaalf plaatsen verspreid over onze wereldbol zweven gigantische ruimteschepen boven het aardoppervlak, als een langwerpige schotel die op zijn punt gekanteld is. Je zou denken dat een film die uitgaat van die situatie er groots mee zou uitpakken, maar zo zit Arrival niet in elkaar.

Het zegt veel dat regisseur Denis Villeneuve eerst de nodige aandacht besteedt aan zijn hoofdpersonage, Dr. Louise Banks (Amy Adams). Haar professionele vaardigheden als linguïste zullen later in het verhaal aan bod komen, de openingssequens is gewijd aan haar ervaringen als moeder. In een handvol minuten krijgen we een volledig overzicht van het leven dat ze met haar dochter gedeeld heeft, van het moment dat die geboren werd tot het moment dat een slepende ziekte het kind weer wegnam.

Om enigszins overeind te blijven, begraaft Dr. Banks zich in haar werk, waardoor ze ongeveer als laatste weet heeft van het buitenaardse bezoek. Maar ze zal de aangekomen aliens veel beter leren kennen dat wie ook. Het Amerikaanse leger vraagt haar namelijk om samen met een wiskundige (Jeremy Renner) een van de ruimteschepen binnen te stappen, contact te leggen met de onbekende wezens en hun intenties te achterhalen.

Arrival draagt veel genetisch materiaal van Close Encounters of the Third Kind in zijn DNA, maar voegt er lagen aan toe die hem evengoed in de richting van Interstellar of Solaris schuiven. Villeneuve maakt er een ambitieuze onderneming van, een film die tegelijk entertainend, spannend, emotioneel, poëtisch en filosofisch wil zijn.

Het mirakel is dat hij daar nog in slaagt ook. Omdat de verzamelde wereldleiders niet meteen geneigd zijn om de aliens het voordeel van de twijfel te gunnen, zit er een tikkende klok in het verhaal gebouwd. De buitenaardse beschaving waarmee de hoofdpersonages in aanraking komen, is ook volstrekt uniek en fascinerend, tot leven gewekt door indrukwekkend ontworpen aliens, decors en soundscapes.

Om een voorbeeld te geven: de wezens communiceren aan de hand van een soort grote koffievlekken die ze in de lucht spuiten. Dat klinkt bizar maar er zit een perfecte logica achter. Die filosofische achtergrond krijgt Villeneuve bovendien veel beter uitgelegd dan Nolan in Interstellar, en dat is een prestatie op zich.

De Canadese regisseur weet echter ook dat hij op zijn kont was gedonderd als hij niet de ideale hoofdactrice had gevonden, en Amy Adams is zonder meer een schot in de roos. Ze straalt de broosheid uit van een vrouw die het gruwelijkste beleeft wat een mens kan beleven, de angst van iemand die zal kennismaken met iets wat duidelijk vele malen meer ontwikkeld is dan zij, de professionele nieuwsgierigheid van een wetenschapper en de onverschrokkenheid van een persoon die begrepen heeft wat er precies op het spel staat. Alweer een fotootje ingevuld op het raster met Oscarnominaties, denk ik dan.

>>Klap

Denis Villeneuve (Sicario) hanteert zijn meest elegante penseel om een portret te schilderen over een rouwende taalkundige (Amy Adams) die ingeroepen wordt om contact te leggen met buitenaardse wezens. Uitdagende en entertainende scifi in de trant van Interstellar.

Regie Denis Villeneuve
Cast Amy Adams, Jeremy Renner, Forest Whitaker
Speelduur 1u56
Vanaf 7 december in de bioscoop