“Prachtige film, maar mag je hier kinderen mee naartoe nemen?” Die bedenking heb ik al verschillende keren gehoord in verband met A Monster Calls. Ze valt ook gemakkelijk te begrijpen, want de film combineert elementen die traditioneel niet noodzakelijk aan dezelfde leeftijdscategorieën opgediend worden.

Op het eerste gezicht is A Monster Calls onmiskenbaar een jeugdfilm. Het hoofdpersonage is Conor, een Britse jongen van twaalf die zich hoegenaamd niet goed voelt in zijn vel. Zijn ouders zijn gescheiden, zijn vader woont ver weg in Amerika en op school is hij het favoriete doelwit van een trio pestkoppen. Alsof dat nog niet volstond, wordt hij geplaagd door terugkerende nachtmerries.

Al die zorgen worden echter in een bijzonder perspectief geplaatst wanneer hij op een nacht zijn naam hoort fluisteren. Het blijkt de stem van een monster te zijn, een enorme taxusboom die ledematen en een gezicht heeft en uit de grond is gekropen. Het wezen zal de daaropvolgende nachten telkens om 7 minuten over middernacht bij Conor op bezoek komen. ‘Ik zal je drie verhalen vertellen’, gromt de boom, ‘en als ik klaar ben, moet jij me jouw ware verhaal vertellen’.

Leuk idee voor een kinderfilm, en regisseur Juan Antonio Bayona (bekend van The Orphanage en The Impossible) vindt moeiteloos het goeie evenwicht tussen verwondering en lichte griezel. Het boommonster is daarvan al een fraaie illustratie: een overtuigende mix van CGI en praktische effecten, aangevuld met de expressieve grindstem van Liam Neeson. De verhalen die het monster aan Conor vertelt, worden door Bayona — of liever door de Barcelonese studio Glassworks — ook nog eens in prachtige animatie gegoten.

Onder dat prikkelende en oogstrelende oppervlak ligt echter een laag wrange emoties waarmee kinderen misschien minder makkelijk overweg zullen kunnen. Dat moet elke ouder dan maar zelf uitmaken. De verhalen van het boommonster zijn bijvoorbeeld lang niet zo sprookjesachtig en eenduidig als je zou denken. De bedoeling van die vertellingen is net om aan Conor duidelijk te maken hoe ingewikkeld het leven in elkaar steekt.

En dan is er nog de echte kern van de film. A Monster Calls is gebaseerd op het gelijknamige boek van Patrick Ness, die het concept, de personages en het begin cadeau kreeg van zijn collega Siobhan Dowd. Die Britse schrijfster wou het wel zelf doen maar overleed in 2007 aan borstkanker. Ze was amper 47. De link naar het verhaal is snel gelegd, want ook de moeder van Conor is zwaar ziek en veel van de opgekropte woede die de jongen voelt, heeft te maken met de donkere toekomst die hij voor zich ziet.

Mag je hier kinderen mee naartoe nemen? Mijn antwoord is ja, net zoals je kinderen mag laten kijken naar Bambi, The Lion King of E.T.. Al wil ik er het voorbehoud aan toevoegen dat A Monster Calls de lat net iets hoger legt qua intensiteit.

En om je al een aangenaam voorsmaakje te geven: een video van Liam Neeson die het eerste hoofdstuk van het boek voorleest. Veel plezier ermee.

>>Klap

Treffende verfilming van het gelijknamige boek van Patrick Ness, een sprookjesverhaal met een beklemmend realistische ondertoon. Pan’s Labyrinth is nooit ver weg in dit drama over een wanhopige jongen die ’s nachts het bezoek krijgt van een gigantisch boomwezen.

Regie Juan Antonio Bayona
Cast Lewis MacDougall, Felicity Jones, Liam Neeson
Speelduur 1u48
Vanaf 4 januari in de bioscoop