Tien jaar na Calvaire draait met Alleluia nu het tweede deel uit Fabrice du Welz’ Ardennentrilogie in de zalen. De film over een moordend koppel werd overladen met lof op menig filmfestival. De Belgische filmmaker vond nog een gaatje in zijn drukke agenda om te praten over occulte ingrediënten, magisch realisme en zijn nakend Amerikaans regiedebuut.

Alleluia komt na al die maanden, festivals en prijzen eindelijk in de Belgische zalen uit. Een opluchting?

Fabrice Du Welz: “Ik ben al opgelucht sinds de wereldpremière in Cannes in mei. De film werd op alle festivals warm onthaald. Wat kan een mens nog meer wensen? In Vlaanderen kent de film geen release, hij komt enkel in Brussel en Wallonië uit. Dat is spijtig, maar ik ben alsnog een zeer gelukkig man.”

Alleluia is allesbehalve een doordeweekse genrefilm.

“De film steunt wel op bepaalde genrekenmerken, maar uiteindelijk probeer ik steeds de invloed van andere films te vermijden. Ik wil dat mijn films een eigen stem hebben. Grote films hebben vaak iets persoonlijks.”

De thriller kent ook occulte ingrediënten. Vanwaar die keuze?

“Michel, het mannelijke hoofdpersonage, is een womanizer en het feit dat hij occulte rituelen beoefent om een vrouw te strikken, zet dat enkel maar in de verf. Ik vond het ook iets leuk om mee te spelen. Ik wou het dus zeker in de film integreren.”

Gloria kan in de film niet weerstaan aan de charmes van Michel. Hoe zag je haar personage precies?

“Ik zag haar vooral als een complex iemand. Ze start als slachtoffer, maar groeit uit tot jager. Ze bestaat uit verschillende lagen, dat trok me enorm aan.”

Je houdt van films met een droomachtige kwaliteit en je bent geen fan van realisme. Vind je realistische cinema saai?

“Ik hou er niet van om gedrag van personages of gebeurtenissen te verantwoorden vanuit een politieke of sociale context. Dus ja, ik vind doorgedreven realisme ergens wel saai. Bij mij draait het om entertainment, dat wordt vertaald via de acteurs, de belichting, het camerawerk, etc. Net als Lynch, Argento of Almodovar probeer ik mijn eigen ding te doen. Mijn voorkeur gaat uit naar magisch realisme, sprookjes die zich afspelen tegen een realistische achtergrond. Ik probeer steeds poëtische momenten te creëren in mijn films, ook al slaag ik er niet altijd in.”

Van realistisch geweld ben je echter allesbehalve vies.

“Dergelijke scènes moeten bij de kijker onder de huid kruipen. Ze moeten hen bijblijven, indruk maken. Ze moeten als een intense koortsdroom aanvoelen.”

Je trekt binnenkort naar Los Angeles om  de thriller Message from the King in te blikken met Chadwick Boseman in de hoofdrol. Hoe heb je die opdracht bemachtigd?

“De producers van die prent hadden Alleluia gezien en waren zeer enthousiast. Ze nodigden me uit voor een gesprek samen met Chadwick en we bleken dezelfde visie te delen over het scenario. Ik voelde me zeer zelfzeker over het project.”

Wat voor een film wordt het?

“Een gewelddadige wraakthriller die knipoogt naar gelijkaardige films uit de jaren zeventig. Chadwick was op zoek naar een uitdagend project voor hij een grote ster wordt met Marvels Black Panther. Hij wil eerst een andere kant van zichzelf laten zien als acteur. Het verhaal gaat over een Zuid-Afrikaan die naar LA reist en ontdekt dat zijn zus is vermoord. Hij wil antwoorden en zint op wraak.”

In het Amerikaanse filmsysteem heb je niet altijd de volledige controle over je film. Vind je dat niet lastig?

“Ik ga samenwerken met mensen met dezelfde visie over de film. Bovendien zijn het lui met de nodige ervaring. Er zal waarschijnlijk wel eens een discussie ontstaan, maar een oplossing is er altijd.”

Moeten we weer tien jaar wachten op het derde luik in je Ardennentrilogie?

“Ik hoop van niet. Nu steek ik de grote plas over, maar ik zal sowieso terugkeren om persoonlijkere films te draaien. Ik heb die afwisseling nodig. Toch zal je nog even moeten wachten op het derde deel.”

@TheJimeister