Natali Broods prijkt op de affiche van Filmfestival Oostende 2023, dat zal plaatsvinden van vrijdag 27 januari tot en met zaterdag 4 februari. Als Belgische actrice schittert Natali Broods op het witte doek, maar ook op de planken maakt ze al jaren indruk. 

Tijdens de vijftiende én feestelijke festivaleditie vervult ze de rol als Master en daarvoor selecteerde ze tien films binnen het thema ‘Family Dynamics’. Het prachtige, doch vervreemdende campagnebeeld is dan ook een knipoog naar de gelaagdheid van de verdoken dynamieken binnen het gezin. De complexe evenwichtsoefening tussen intrafamiliale verwachtingen en maatschappelijke rolpatronen veroorzaakt onvermijdelijke spanningen. Die herkenbare dynamieken blijven vaak verborgen voor een buitenwereld die weigert in de spiegel te kijken.

De keuze voor Natali Broods is niet toevallig. De Belgische actrice bewijst al jaren dat ze een plek verdient in de hoogste regionen van de Vlaamse film- en theatersector. Zoals het de Master van Filmfestival betaamt, koos Natali Broods een thema voor de vijftiende editie. 

Met ‘Family Dynamics’ richt ze haar vizier op films over familie en de kwetsbaarheden van de onderlinge relaties. Familierelaties zijn vaak brozer dan ze lijken en kunnen door interne of externe conflicten onder druk komen te staan. In films zijn de onderlinge verhoudingen – de microkosmos van families – een ongelooflijke rijke bron van inspiratie. Ze weerspiegelen niet zelden wat er in de bredere samenleving speelt. De onvoorspelbare familiedynamiek is dan ook het uitgangspunt tijdens Filmfestival Oostende.

Natali Broods selecteerde tien films die perfect passen binnen het thema ‘Family Dynamics’. Eerder werden al vier films uit de Masterselectie bekendgemaakt: ‘Festen’ (1998) van Thomas Vinterberg. De klassieker ‘A Woman Under the Influence’ (1974) van de extravagante regisseur John Cassavetes. ‘Queen of Hearts’ (2019) van May el-Toukhy en Lars von Triers ‘Melancholia’ (2011). Daar voegt Natali nu zes kleppers aan toe. Psychologische thrillers ‘The Killing of a Sacred Deer’ (2017) van Yorgos Lanthimos en ‘Funny Games’ (1997) van Michael Haneke laten het bloed stollen, of net niet. Iets zachtaardiger is de aandoenlijke vader in het hilarische ‘Toni Erdmann’ (2016) van Maren Ade. Met ‘Home’ (2016) van Fien Troch krijgt de masterselectie ook een Belgisch kleurtje. De selectie bevat eveneens het zonovergoten ‘Murina’ (2021) van Antoneta Alamat Kusijanović: een sinister bildungsverhaal met een vulkanische catharsis. ‘The Nest’ (2020) vervolledigt de masterselectie. Het drama van filmmaker Sean Durkin is een prachtige parabel over disfunctionele families, of is het een ware nachtmerrie?