“De wereld is toch oneerlijk verdeeld,” mijmerde ik tijdens het bekijken van Paradise Lost. Neem nu de dosissen acteertalent: terwijl zelfs de meest verveelde en routineuze versie van Benicio Del Toro een memorabel personage kan neerzetten, heb je een vergrootglas nodig om de kwaliteiten van Josh Hutcherson aan te treffen. De Hunger Games-acteur doet nochtans érg z’n best in dit drama. Maar alle geforceerde blikken en gebrulde tirades ten spijt blijft zijn personage van bordkarton.

Nochtans heeft hij de hoofdrol in dit drama te pakken: hij speelt Nick, een Canadese surfer die in Colombia verliefd wordt op een plaatselijke schone (Claudia Traisac). Zij blijkt het nichtje te zijn van één van de machtigste mannen van het land: de charismatische Pablo Escobar (Del Toro). Nick leert oomlief kennen als een sympathieke figuur, maar wanneer hij meer in het web van de familie verstrikt raakt, blijkt de man ook een erg donkere kant te hebben.

Iedereen weet inmiddels wat die donkere kant is: een cocaïne-imperium om u tegen te zeggen  en een angstregime waarbij iedereen die de drugsbaron een strobreed in de weg legde, koudweg werd geliquideerd. Op een behoorlijk gruwelijke manier, bovendien. Escobar is, met andere woorden, een figuur die voor behoorlijk wat spektakel kan zorgen in een groots opgezette biopic.

Het siert debuterend regisseur Andrea Di Stefano enigszins dat hij dat makkelijke succes uit de weg gaat en voor een complexere film kiest. Ondanks het waargebeurde verhaal rond de bekendste Colombiaan van de laatste twintig jaar – sorry, Gabriel García Márquez – is Paradise Lost immers géén biopic. De socio-politieke context dient vooral om de hartverscheurende keuzes van Nick te kunnen plaatsen.

Dat die te weinig uit de verf komen, ligt grotendeels aan Hutchersons prestatie, maar jammer genoeg ook aan het scenario en de regie van Di Stefano. Hij slaagt er te weinig in om Nicks besognes voelbaar of herkenbaar te maken, en vervalt al te vaak in clichés. Bovendien blijft Nicks relaties tot Escobar en zijn broer Dylan (Brady Corbet) erg oppervlakkig, en worden de spanningen die daaruit voortvloeien nauwelijks uitgewerkt.

Er zat veel potentieel in Paradise Lost, maar enkel Del Toro slaagt erin om boven het gemiddelde te scoren. Goedbedoelde film, maar wel eentje die je gauw weer vergeet. En dat kan met zo’n thema’s toch de bedoeling niet zijn?

>>KLAP

De familiale maffiathematiek van The Godfather en de socio-politieke context van Zuid-Amerika à la The Motorcycle Diaries: alleen al omwille van die gezonde ambitie verdient regisseur Andrea Di Stefano wat krediet. Maar het is vooral de prestatie van Benicio Del Toro die blijft hangen.

Regie Andrea Di Stefano
Cast Josh Hutcherson, Benicio Del Toro, Claudia Traisac
Speelduur 2u
Vanaf 10 december in de bioscoop

@Ewoud51