Gladiator II-ster Paul Mescal heeft zich in een interview met The Times uitgesproken tegen het label ‘content’ dat tegenwoordig vaak aan films wordt gegeven. Hij vindt dat deze term geen recht doet aan het werk en de artistieke toewijding die in films wordt gestoken.

Volgens Mescal zijn er eigenlijk twee verschillende industrieën: één die meer gericht is op snelle, oppervlakkige producties, vaak beïnvloed door sociale media, en één die draait om de kunst en ambacht van filmmaken, zoals regie, belichting en productieontwerp. Hij stelt dat die laatste essentieel is voor het behoud van de kunst en voor de motivatie van filmmakers.

Mescal heeft verschillende films op de planning, waaronder Hamnet van Chloé Zhao, waarin hij Shakespeare speelt naast Jessie Buckley als zijn vrouw, terwijl ze het verlies van hun zoon verwerken. Daarnaast speelt hij in The History of Sound, een historische liefdesfilm met Josh O’Connor, en in Richard Linklater’s Merrily We Roll Along, die over een periode van twintig jaar in delen wordt opgenomen.

Er gaan geruchten dat regisseur Steve McQueen, bekend van films als Shame, Hunger en 12 Years a Slave, in gesprek is om de volgende James Bond-film te regisseren.

Volgens The Sun hebben de Bond-producenten contact gezocht met McQueen om te peilen of hij geïnteresseerd zou zijn. Blijkbaar reageerde hij positief, wat de geruchten verder aanwakkert.

Toen de media McQueen’s vertegenwoordigers om bevestiging vroegen, kregen ze een opgewekt “geen commentaar” als antwoord.

Daarnaast meldt het artikel dat de casting voor de nieuwe 007-rol opnieuw is gestart, al blijft het onduidelijk wanneer de volgende Bond-film verwacht kan worden.

‘Long live the new flesh’, het onvergetelijk zinnetje uit de David Cronenberg-klassieker Videodrome, kreeg iets pijnlijk ironisch in Cannes eerder dit jaar. Daar werd The Shrouds, de 23^e film van de Canadese genremaestro immers afgedaan als slaapverwekkend suf, terwijl het bodyhorrorepos The Substance, de tweede langspelervan de Franse cineast Coralie Fargeat, uitgroeide tot publieksfavoriet én de Prijs voor Beste Scenario won. ‘Je kunt je afvragen waarom mannen zich nog aan horror wagen.’

The Substance draait rond een tv-ster op leeftijd die op een dag een mysterieus wondermiddel aangeboden krijgt. Hoe kwam je erbij om eighties- en ninetiesicoon Demi Moore in die rol te casten?

CORALIE FARGEAT: ‘Ik ben opgegroeid tijdens Demi’s hoogdagen en heb ongeveer elke film waarin ze destijds meespeelde gezien. Toen ik haar autobiografie enkele jaren terug las, kreeg ik echter een nog beter beeld van haar. Dat boek is superkrachtig leesvoer, waaruit ik leerde dat feminisme altijd een grote rol heeft gespeeld in haar keuzes. Het maakte ook duidelijk dat ze voor niets terugdeinst. Vandaar dat ze me perfect leek voor de rol.’

Hapte ze meteen toe?

‘Natuurlijk wist ik dat de casting geen lachertje zou worden. The Substance gaat over de grootste angst van elke actrice: ouder worden. De hoofdrolspeelster zou dat onderwerp  helemaal moeten omarmen. Ik was dan ook verrukt toen bleek dat Demi het scenario geweldig vond. Dat bevestigde de gevoelens die ik had tijdens het lezen van haar boek. Ze is een echte durver die maar al te graag buiten de lijntjes kleurt.’

‘Demi Moore is een echte durver die maar al te graag buiten de lijntjes kleurt.’

Met Margaret Qualley als de jongere incarnatie van het hoofdpersonage castte je nog een grote Hollywoodnaam. Ontving werkelijk gans Tinseltown je met open armen?

‘Ik kan onmogelijk beweren dat alles supervlot verliep. Het onderwerp schrikte aanvankelijk heel wat financiers af. Gelukkig had mijn eerste film, Revenge, het vrij goed gedaan en wilde ik bovendien opnieuw een genrefilm maken. Die zaken maakten het socio-politieke element enigszins verteerbaarder voor investeerders. Niettemin heb ik mijn bedoelingen met hand en tand moeten verdedigen. Het doet me dan ook ontzettend veel deugd om te zien dat het eindresultaat zo warm ontvangen wordt.’

De laatste jaren wordt de betere horrorcinema vaak door vrouwelijke regisseurs gemaakt. Kijk maar naar Titane, de recente Gouden Palm van Julia Ducournau.

‘Je kunt je afvragen waarom mannen zich nog aan het genre wagen. Horror lijkt wel geschoeid op vrouwelijke leest. Wat wij zowel op de werkvloer als privé meemaken: het levert voer voor wel dozijnen griezelavonturen op. Vrouw zijn heeft iets inherent gewelddadigs: dat wilde ik tonen op het witte doek. Ik hoop dat ik op die manier kan helpen om dingen in gang te zetten zodat er eindelijk verandering komt.’

‘Vrouw zijn heeft iets inherent gewelddadigs: dat wilde ik tonen op het witte doek.’

Wat zou je graag anders zien?

‘Er zijn zoveel zaken die het leven moeilijker maken voor vrouwen. Wat ouder worden met ons lichaam doet, hoe onze huid eruitziet, of je kinderen kunt krijgen of niet, of je kinderen wilt krijgen of niet… We worden op zoveel verschillende manieren beoordeeld en veroordeeld. Geloof me: zelfs de meest zelfzekere feministe voelt de druk van buitenaf.’

Reken je het eeuwige geroddel over de mogelijke esthetische ingrepen van Demi Moore daarbij?

‘Dat soort zaken is een symptoom van een wijdverspreid virus. Waarom bemoeit iedereen zich met hoe andere mensen eruitzien? Wat mij betreft, doet iedereen met zijn of haar lichaam wat hij of zij wil. Minstens even ingewikkeld: waarom laten mensen dergelijke ingrepen überhaupt doen? In Hollywood lijkt het bijna de enige optie als je wilt blijven meedraaien. Maar eigenlijk is het nooit goed. Of je nu iets laat doen of niet: er zal altijd wel kritiek zijn.’

‘Wat mij betreft, doet iedereen met zijn of haar lichaam wat hij of zij wil.’

Over kritiek gesproken: een bedenking die vaak terugkeert is ‘Waarom werkte Fargeat aan zo’n uitgesproken feministische film niet samen met een vrouwelijke director of photography?’

‘Misschien had dat logischer geweest, maar met Benjamin Kračun klikte het simpelweg op alle vlakken. Ben voelde perfect aan wat ik wilde bereiken. Hij begreep het scenario door en door, en had in tegenstelling tot veel van zijn collega’s geen opgeblazen ego. Hij wist het ook nooit beter en sputterde nooit tegen als ik de kadrering van een shot voor mijn rekening wilde nemen. Zijn vakmanschap stond helemaal ten dienste van mij en mijn film.’

Laten we even terug in de tijd reizen: wie waren je favoriete regisseurs toen je opgroeide en welke hebben je beïnvloed?

‘Ik denk dan in de eerste plaats aan genre-auteurs als John Carpenter, Paul Verhoeven en natuurlijk David Cronenberg. In het hier en nu ben ik een grote fan van Jennifer Kent, de Australische regisseur die heel persoonlijke issues heel eigenzinnig aansnijdt. Na het fantastische The Babadook volgde The Nightingale, waarin ze de donkere geschiedenis van haar land fileerde. Het doet deugd om te zien dat er steeds meer vrouwelijke cineasten en regisseurs van kleur kansen krijgen om hun verhalen te vertellen. Nieuwe stemmen aan het woord laten, is de enige manier om cinema als medium interessant te houden.’

‘Nieuwe stemmen aan het woord laten, is de enige manier om cinema als medium interessant te houden.’

Iemand die je niet vermeldt, maar waarin The Substance om de haverklap naar geknipoogd wordt, is Stanley Kubrick.

‘Ha, de meester! Je moet me geloven als ik zeg dat ik die referenties aanvankelijk niet bewust in mijn scenario had verwerkt. Tijdens het schrijven werd zijn invloed echter alsmaar voelbaarder. Volgens mij heeft dat te maken met het feit dat ik net zoals hem heel visueel te werk ga. Dialogen zijn minder mijn ding. En zo beland je al snel in het vaarwater van de grootste visuele regisseur aller tijden.’

De uitgesproken look van The Substance valt inderdaad minstens even hard op als de expliciete bodyhorror.

‘Als ik een scenario schrijf, ben ik niet alleen bezig met het verhaal, maar ook met het bijpassende beeld en geluid. Ik creëer als het ware een multidimensionaal universum. Zo kwam ik ditmaal uit bij een wereld die zich ergens tussen verleden, heden en toekomst bevindt. Vandaar dat het appartement van het hoofdpersonage tegelijk vintage en no age oogt, en quasi alle locaties iets symbolisch hebben. Want geef toe: realistische cinema is ook vaak ook saaie cinema.’

The Substance speelt vanaf 6 november in de bioscoop.

Todd Phillips, wiens Joker het veel beter deed aan de kassa dan zijn sequel Joker: Folie à Deux, heeft onthuld hoe hij cinema wil redden en het antwoord is niet nog een Joker-film maken:

‘Stop met commercials te tonen voor de film. We hebben betaald voor onze tickets. We zijn klaar voor de film. Commercials verpesten de sfeer compleet.”’

Bron: Empire

Een tv-ster op leeftijd (Demi Moore) krijgt een geheim wondermiddel aangeboden om jonger te worden. Omdat haar netwerkbaas (Dennis Quaid) alsmaar dreigendere taal gebruikt, besluit ze het mysterieuze goedje te gebruiken. Daar zijn echter regels aan verbonden, die haar ‘nieuwe’ versie (Margaret Qualley) al direct in twijfel stelt…

Op woensdag 6 november organiseert Vertigo met dank aan Cinéart een speciale screening van Coralie Fargeats Cannes-bodyhorrortriomf The Substance in de VIP-zaal van UGC Mechelen. Wil jij erbij zijn? Dan heb je de volgende mogelijkheden:

• • Klik hier, ga voor een VIP-abonnement en je bent zeker van een duoticket voor deze vertoning en nog vele andere!

• • Of waag je kans en vul onderstaand formulier in en maak kans op een duoticket.

Vergeet ondertussen je enthousiasme niet te uiten op X, Instagram en/of Facebook met de hashtag #vertigo4life!

Opgepast: deelnemers die via niet-Vertigo-gerelateerde sites meedoen of die meer dan één keer het formulier invullen, komen niet in aanmerking. Onze privacy policy vind je hier. Ook mogen tickets absoluut niet doorverkocht worden en het doorgeven van tickets aan derden mag alleen na overleg met Vertigo.

Na het fiasco Cry Macho vroeg iedereen zich af of de intussen 94-jarige Clint Eastwood zich nog zou kunnen herpakken met wat misschien wel zijn allerlaatste film is. En hoe herpakt hij zich! Juror #2 is niet zijn persoonlijkste film, maar wel zijn beste sinds Changeling: een hyperklassiek in beeld gebracht rechtbankdrama over een moreel dilemma met echo’s van Sidney Lumets Twelve Angry Men.

Nicholas Hoult vertolkt journalist Justin Kemp die wordt opgeroepen als jurylid. Daar heeft hij weinig zin in, want zijn vrouw is hoogzwanger. Beklaagde in het proces is een brutale man die zijn vriendin zou hebben vermoord en vervolgens in een rivierbedding hebben gegooid. Wanneer Justin in de rechtbank de omstandigheden van de moord verneemt, begint het te dagen dat hij op het moment van de misdaad in de buurt was en toen mogelijk een hert heeft aangereden…

Het geweldige aan het scenario van Jonathan Abrams zit hem in het personage van Justin. De toeschouwer zal zich helemaal met hem identificeren. Hij is immers een jonge kerel met een mooie toekomst en je wilt zijn geluk niet ondermijnd zien. Zelfs wanneer blijkt dat Justin niet vrij is van zonden, blijf je voor hem supporteren, wat zijn dilemma nog intenser maakt. Door het verleden van Justin mondjesmaat te laten binnensijpelen, schept Abrams bovendien een enorme spanning.

Parallel met de narratief van Justin krijg je de nevenplotlijn rond de openbare aanklager (Toni Collette). Zij wil met het proces scoren omdat ze in een verkiezingsstrijd zit. Ze belooft haar kiezers gerechtigheid, maar heel overtuigend is ze niet. Je ziet haar dan ook als Justins antagonist, maar in Juror #2 is niets zwartwit.

Eastwood brengt het scenario in beeld zonder franjes, buitenissigheden, overbodige momenten en glossy fotografie. Hij stelt zich helemaal ten dienste van het verhaal. Uiteraard zullen sommigen de film afkraken als oubollig, maar dit is een absolute triomf van old school cinema die het verhaal voorop plaatst en niet de acteurs of de kijk-eens-wat-ik-kan-regisseur.

De Warner-studiobonzen gaven Eastwoods film amper een kans in de Amerikaanse zalen omdat ze vreesden dat het publiek niet geïnteresseerd is in een film waarin vooral wordt gepraat. Juror #2 zou echter wel eens een verrassingshit kunnen worden als de mond-aan-mond-reclame zijn ding doet.

>>Klap

De 94-jarige Clint Eastwood vertelt in wat vermoedelijk zijn laatste film het fascinerende verhaal van een jong jurylid (Nicholas Hoult) dat ontdekt dat hij meer weet over het proces dan hij aanvankelijk dacht. Een rechtbankdrama dat herinneringen oproept aan Twelve Angry Men.

Regie Clint Eastwood
Cast Nicholas Hoult, Toni Collette, J.K. Simmons
Speelduur 1u54
Vanaf 30 oktober in de bioscoop

Anora

The Florida Project-regisseur Sean Baker tekent met Anora voor een John Cassavettes-achtige komedie, die hem in mei verrassend genoeg de Gouden Palm opleverde. De film gaat over een stripper (Mikey Madison) die de tienerzoon van een Russische oligarch seksueel verwent. Het klikt tussen de twee en ze besluiten te trouwen in Las Vegas. De ouders van de jongeman gaan echter niet akkoord en sturen enkele zware jongens op het koppel af, om het huwelijk te ontbinden.

Het verhaal doet een beetje denken aan Risky Business en Pretty Woman, maar Anora is veel realistischer en diepgravender. De scenarist-regisseur ondergraaft ook alle clichés rond Russische boeven en voert heerlijke komedie op die resulteert in een tragisch en ongemeen sterk slot.

Of Anora de Gouden Palm had moeten winnen, is voer voor discussie. Het was echter ontegensprekelijk een van de meer entertainende en originele titels in de competitie dit jaar, mét fantastische vertolkingen van de hele cast.

Regie Sean Baker
Cast Mikey Madison, Mark Eydelshteyn, Yura Borisov
Speelduur 2u19
Vanaf 30 oktober in de bioscoop

Midas Man

Over Brian Epstein, de eerste manager van de Beatles en in feite het vijfde bandlid, werd nog nooit een film gemaakt. Daar komt nu verandering in, met deze uiterst brave, propere, klassieke, degelijke en op en top Britse biopic, met een uitstekende Jacob Fortune-Lloyd in de hoofdrol.

De film vertelt Epsteins leven van het moment dat hij de Beatles voor het eerst zag optreden tot zijn plotse dood in 1967. Hij was als Jood en homoseksueel niet bepaald een kleurloos man en kampte met de nodige demonen. Vooral omdat de Britse overheid in de vroege jaren zestig homoseksualiteit nog criminaliseerde.

Regisseur Joe Stephenson brengt Epsteins leven in beeld als een Alfie-achtig docudrama met lichte humor en het doorbreken van de vierde muur. Niets spectaculairs, maar wel best geslaagd.

Regie Joe Stephenson
Cast Jacob Fortune-Lloyd, Emily Watson, Eddie Marsan
Speelduur 2u19
Vanaf 30 oktober in de bioscoop