Beste Netflix,

Ik schrijf je deze brief nadat ik je langspeelfilmproductie Okja heb gezien op het Filmfestival van Cannes. “Wauw”, is het eerste wat in me opkomt. Bong Joon-ho laat andermaal zien dat hij alles wat Hollywood doet veel beter kan: dit is spektakelcinema op zijn slimst. En daarmee beland ik meteen bij de reden van mijn schrijven: waarom geef je niet meer mensen de kans om dit popcornpareltje op het grote scherm te ontdekken?

Ondertussen is het algemeen aanvaard om rabiate cinemagangers als mezelf ouderwets of conservatief te noemen, maar daartegen protesteer ik met alle macht. Je bent ook in ons huishouden tot een vaste waarde uitgegroeid. Dezer dagen weten mijn partner en ik niet of we nu naar een volgende aflevering van 13 Reasons Why, Riverdale of Master of None moeten kijken. Ook je comedy-aanbod is best indrukwekkend. En ik kan niet wachten totdat ons zoontje voor het eerst je kids-sectie doorzoekt.

Alleen films – en dan zeker nieuwe – bekijk ik graag in de bioscoop. En ik ben op dat vlak absoluut niet de enige. Ik ben ervan overtuigd dat tienduizenden mensen over de hele wereld de avonturen van Okja het supervarken maar al te graag op een zo groot mogelijk scherm willen zien. Je kan hen ook moeilijk ongelijk geven: de superbe digitale effecten, de magistrale fotografie en het amusante over the top toontje ademen allemaal pure cinema uit.

Nu begrijp ik dat je je koppig opstelt, je hebt immers betaald voor deze productie en je wilt daarmee uitpakken. Mag ik je echter aanraden om voor een ‘leven en laten leven’-aanpak te gaan en mensen de keuze te geven? Je zou er alleen maar sympathiepunten mee scoren. Momenteel lijk je dankzij je halsstarrige houding namelijk op de hypocriete CEO die Tilda Swinton zo smakelijk neerzet in Okja. En dat kan toch niet de bedoeling zijn?

Duizelingwekkende groet,
Steven Tuffin.