Pilou Asbæk is het bebaarde gezicht van Krigen maar het brein achter de film is ontegensprekelijk regisseur/scenarist Tobias Lindholm. De twee kennen elkaar intussen door en door, want ook in Lindholms beide vorige films — het gevangenisdrama R en de kapingsthriller Kapringen — nam Asbæk de hoofdrol voor zijn rekening. Voeg daar de serie Borgen aan toe, en je krijgt een hechte relatie.

Als filmmaker verdient Lindholm stilaan zijn strepen, als schrijver heeft hij al een veel langere staat van dienst. Hij zorgde namelijk mee voor de scenario’s van Thomas Vinterbergs Submarino, Jagten en recent Kollektivet. Die films tonen echter het grote verschil tussen Lindholm en zijn bekendere landgenoot. Waar Vinterberg een zwak heeft voor emotionele, poëtische en romantische toetsen is Lindholm in de eerste plaats geïnteresseerd in de realiteit.

Dat blijkt ook weer uit Krigen, het verhaal van een beroepsmilitair (Asbæks personage) die tijdens zijn dienst in Afghanistan gedwongen wordt om een ingrijpende beslissing te nemen. Daarmee redt hij wel het leven van een kompaan maar zit hij zelf in nesten. Het oorlogsgeweld is echter niet het enige waarop Lindholm de schijnwerpers richt.

Krigen besteedt evenveel aandacht aan wat zich op het thuisfront afspeelt. Waarom vond je dat belangrijk?

Tobias Lindholm: “Om genoeg nuance in de film te stoppen. Als je het in Denemarken over de oorlog in Afghanistan hebt, beland je snel in zwartwitdiscussies. Je bent voor of tegen. Die discussie is echter onzinnig want we zitten al vele jaren in Afghanistan. Wat we nu moeten doen, is praten over de wereld waarin we leven, over wat er gaande is en over hoe complex de situatie is. De oorlog speelt zich niet enkel af in Afghanistan maar ook in Denemarken. Enkel als we daarover praten en nadenken, kunnen we er de nodige lessen uit trekken. Dat gesprek ligt momenteel echter stil. Het enige wat we horen, zijn debatten waar mensen anderen van hun grote gelijk proberen te overtuigen. Niemand neemt de tijd om naar elkaar te luisteren. Met deze film wil ik dat gesprek terug op gang krijgen.”

Is de film gebaseerd op bestaande dossiers?

Lindholm: “Ja, uit verschillende landen. Amerika, Groot-Brittannië, Duitsland, Denemarken. Ik heb elementen uit diverse zaken genomen en geprobeerd om er een consistent verhaal mee te bouwen. Ik wou iets vertellen wat een beetje tijdloos was en ik wou ook de mensen beschermen door wie ik me heb laten inspireren. Het was niet mijn bedoeling om oude wonden open te rijten.”

Er spelen veel echte militairen mee in de film. Hoe beslis je welk personage toch een professionele acteur nodig heeft?

Lindholm: “Professionele acteurs heb je nodig om de emoties van het verhaal te creëren. Zij weten hoe ze scènes telkens opnieuw moeten spelen en telkens nieuwe manieren te vinden om uitdrukking te geven aan een gevoel. Zij kunnen dat overbrengen op het publiek. Maar acteurs zijn geen goeie soldaten. Ze kunnen wel leren hoe ze moeten bewegen als een echte soldaat, maar dat neemt tijd. Dus leek het me een beter idee om een beroep te doen op echte militairen. Die hoef je tenslotte niets meer uit te leggen. Bovendien verschijnen ze op tijd op het appel en doen ze perfect wat je van hen vraagt.” (lacht)

Sommige soldaten moeten ook acteren. Had je geen schrik dat die door de mand zouden vallen?

Lindholm: “Het gaat eigenlijk maar om één soldaat, Christian ‘Krølle’ Pedersen, de man die De Slachter speelt. Tijdens de voorbereidingen ontdekte ik dat hij een natuurlijk acteertalent heeft. Hij bleek een pure entertainer, onwaarschijnlijk grappig en vlot. Als hij een mop vertelde, veranderde hij voortdurend in andere personages. Oorspronkelijk had ik een acteur in gedachten voor de rol van De Slachter, maar Christian was zo goed dat ik meteen wist dat ik niemand anders nodig had.”

@RubenNollet