Als we het woord ‘musical’ horen, denken we spontaan aan zwaar gechoreografeerde en gestileerde films waarin personages om de haverklap de actie onderbreken om een lied te kwelen. Er zijn echter ook uitzonderingen op die regel, musicals die het origineler aanpakken. En gelukkig maar.

Madam Satan (1930)

Tijdens de jaren twintig en dertig maakte de Hollywoodstudio MGM een hele reeks musicals, maar zo bizar als Madam Satan werden ze zelden. Het gaat over een vrouw die ontdekt dat haar echtgenoot een scheve schaats rijdt. Ze besluit om naar een verkleed bal te gaan — in een zeppelin nog wel — waar manlief aanwezig is. Daar probeert ze hem terug bij zijn zinnen te brengen door zich te verkleden in een geweldig sexy duivelsoutfit. Niet bijzonder vrouwvriendelijk als plot, maar we zitten dan ook in 1930. Leuk om te weten: hoofdactrice Kay Johnson was de moeder van acteur James ‘L.A. Confidential‘ Cromwell. En de film werd geregisseerd door de legendarische Ten Commandments-cineast Cecil B. DeMille.

 

Phantom of the Paradise (1974)

Het idee dat thrillergenie Brian De Palma ooit een musical gedraaid heeft, is op zich al hoogst eigenaardig. En zoals de titel doet vermoeden, is dit een variant op Phantom of the Opera, mét als verschil dat het verminkte titelpersonage in een rocktempel rondwaart. Hoofdacteur William Finley, een man met opmerkelijke trekken, werkte trouwens acht keer met De Palma.

 

The Rocky Horror Picture Show (1975)

Ik heb het altijd een enorm raadsel gevonden waarom de Britse acteur Tim Curry nooit een volbloed wereldster is geworden. De man kan alles, en eenmaal je hem aan het werk hebt gezien, ben je een fan. In mijn geval was dat met The Rocky Horror Picture Show, waarin hij op het witte doek opnieuw de rol vertolkte die hem eerder al in Londen en Los Angeles succes had opgeleverd. Hij speelt Dr. Frank N. Furter, een wetenschapper die zich graag in vrouwenlingerie hult en het geheim van het leven ontdekt heeft. Gooi er nog wat seks en UFO’s bij, en je hebt een instant klassieker. Met verder ook een jonge Susan Sarandon op de affiche.

 

Pennies from Heaven (1981)

Het idee van Brabançonne om oude liedjes te gebruiken als libretto voor een musical is absoluut niet nieuw, zoals regisseur Vincent Bal ook toegeeft. Dennis Potter deed het einde jaren zeventig bijvoorbeeld al voor in deze BBC-serie over een handelaar in muziekpartituren die vastzit in een liefdeloos huwelijk en zijn toevlucht neemt tot de romantiek van de liedjes die hij verkoopt. Soms slaat zijn verbeelding op hol en beginnen de mensen in zijn omgeving die oude songs te zingen. In 1981 bracht Herbert Ross het verhaal naar het grote scherm met Steve Martin, Bernadette Peters en Christopher Walken in de belangrijkste rollen.

https://www.youtube.com/watch?v=Muq3VeVOgKo

 

Cannibal! The Musical (1993)

Dat Trey Parker en Matt Stone ondeugende liedjes kunnen verzinnen, hebben ze al verschillende keren gedemonstreerd in South Park. Voor ze met die onveranderlijk briljante animatieserie de wereld veroverden, maakten ze echter voor de New Yorkse cultstudio Troma deze Cannibal! The Musical, een gezongen en gedanste versie van het notoire verhaal van Alferd Packer. De man maakte in de jaren ‘1870 deel uit van een groep reizigers die tijdens een sneeuwstorm geblokkeerd raakten in de bergen en zich naar verluidt overgaven aan kannibalisme. Cannibal! The Musical is het dichtste bij Monty Python dat Amerikanen ooit geraakt zijn.

 

Hedwig and the Angry Inch (2001)

John Cameron Mitchell gebruikte nogal wat elementen uit zijn eigen leven voor zijn merkwaardige musical over een homoseksuele Oost-Berlijner die verliefd wordt op een Amerikaanse soldaat en een seksoperatie ondergaat om als vrouw mee naar de States te kunnen. De ingreep mislukt echter deerlijk, wat de ‘Angry Inch’ uit de titel verklaart. Mitchell creëerde het personage voor Broadway, regisseerde ook de filmversie en speelde in beide gevallen zelf de hoofdrol.

 

Romance & Cigarettes (2005)

“When a woman bends over, a man sees a jelly donut.” Romance & Cigarettes maakt van bij het startschot duidelijk dat de film geen blad voor de mond zal nemen. Een kwartier later weet je dat je ongeveer alles mag verwachten. Dan heb je namelijk het bepaald memorabele tafereel achter de kiezen van James Gandolfini die een vlammende ruzie heeft met echtgenote Susan Sarandon, de voordeur achter zich toeslaat en op zijn gazon in een passionele versie van Engelbert Humperdincks “A Man Without Love” losbarst – bijgestaan door de vuilnisman, een joch op een driewieler en een hoop andere venten. Maar de ster van John Turturro’s film is onmiskenbaar de immer sublieme Kate Winslet, die zich hier van haar sletterigste kant laat zien als Gandolfini’s roodharige minnares en dat met zoveel overgave doet dat je bewondering krijgt voor de BH die ze draagt.

https://www.youtube.com/watch?v=UV6gEfkco4s

 

@RubenNollet