14.05.2014
The Monsters Ruben Loves/Hates to See
Godzilla is terug! De koning van de filmmonsters – al kan die titel ook toegekend worden aan King Kong – maakt tegenwoordig de bioscoopzalen onveilig met zijn oorverdovend gebrul. Naar aanleiding van Gareth Edwards langverwachte blockbuster pijnigden onze redactieleden de hersenen om wat zij de meest en minst geslaagde filmgedrochten uit de geschiedenis vinden.
Rots in de branding Ruben Nollet bijt de spits af.
LOVE
Alien
Hoe je het ook draait of keert, niemand is ooit in de buurt geraakt van het schepsel dat de Zwitserse kunstenaar H.R. Giger uit zijn koker heeft getoverd. Elke fase uit de huiveringwekkende levenscyclus van het wezen is even briljant, van de facehugger en de chestburster tot de volwassen krijger. Om nog maar te zwijgen over de Queen. De ongelukkige hybride uit Alien: Resurrection (1997) zie ik met plezier door de vingers.
Brundlefly
De pakkendste gruwelfilm aller tijden draait passend genoeg rond het meest emotionele monster aller tijden, een wetenschapper die door een stom toeval zijn DNA vermengt met dat van een vlieg en beetje bij beetje begint te veranderen. Magistraal.
Graaf Orlok
Het is intussen al meer dan 80 jaar geleden dat Friedrich Wilhelm Murnau de wereld zijn (ongeoorloofde) interpretatie van Dracula schonk en Nosferatu blijft nog altijd overeind als de ultieme vampierfilm. Dat heeft alles te maken met de huiveringwekkende vertolking van Max Schreck als de ratachtige Graaf Orlok. The stuff of nightmares, zoals ze zeggen.
HATE
De Scorpion King
Van een monster uit het tweede deel van een blockbusterserie mag je een beetje impact verwachten. Wat we krijgen, is een gerateerde CGI-schorpioen waar inderhaast het hilarisch slecht nagemaakte hoofd van Dwayne ‘The Rock’ Johnson op gemonteerd werd. En dan kreeg hij toch nog zijn eigen film.
De Langoliers
Het oeuvre van Stephen King omvat wel meer mislukte monsters (de Shitweazels uit Dreamcatcher, iemand?). Maar hij maakte er nooit zo’n potje van als in The Langoliers, over wezens die het verleden opeten als we het beleefd hebben. Op papier valt het nog mee, op het scherm lijken ze glanzende drollen met tanden. Of zoiets.
The Giant Claw
Normaal gezien bedek ik horrorfilms die geen geld hebben om een deftig monster te verzinnen graag met de mantel der liefde. Ik wil echter toch The Giant Claw vermelden, een — hou je vast — buitenaardse ruimtevogel die antimaterie afvuurt. Maar hij ziet eruit als een boze kalkoen met een verdwaalde pluim op zijn kop. En hij balkt alsof hij een ei wil leggen, maar een poepgaatje heeft dat te klein is.
https://www.youtube.com/watch?v=IRqjSBKIhtc
