Vertigo

Een duizelingwekkende dosis cinema

Vertigo

20.05.2014

The Monsters Fien Loves/Hates to See

door Fien Meynendonckx

Godzilla is terug! De koning van de filmmonsters – al kan die titel ook toegekend worden aan King Kong – maakt tegenwoordig de bioscoopzalen onveilig met zijn oorverdovend gebrul. Naar aanleiding van Gareth Edwards langverwachte blockbuster pijnigden onze redactieleden de hersenen om wat zij de meest en minst geslaagde filmgedrochten uit de geschiedenis vinden.

Het monsterlijke rijtje van Fien Meynendonckx.

De Bruid uit Bride of Frankenstein (1935)

Uit deze prachtige, grappige en angstaanjagende horrorklassieker onthoud ik vooral de tragedie op het einde. De bruid is niet alleen een iconisch (én stijlvol) monster, ze veroorzaakt ook een van de meest hartverscheurende finales uit de filmgeschiedenis.

 

Gwoemul uit The Host (2006)

Wegens het kleine budget krijgen we het riviermonster uit deze Zuid-Koreaanse horrorfilm pas laat te zien, wat zijn aanwezigheid extra angstaanjagend maakt. De gruwel wordt vermengd met politieke satire en kritiek op menselijke arrogantie en hebzucht.

https://www.youtube.com/watch?v=iV-mYZAPcRE

 

Mike Wazowski uit Monsters Inc. (2001)

Deze door Billy Crystal van een stem voorziene, groene golfbal is niet meteen een angstwekkend beest. Maar de eenogige charmeur beroert jong en oud met zijn geloof in zijn eigen huiveringwekkendheid. En hij is zo mogelijk nóg grappiger met beugel in Monsters University (2013).

https://www.youtube.com/watch?v=Tkdj6oIi5oU
HATE

Belial uit Basket Case (1982)

In het appartement van het hoofdpersonage staat een gesloten mandje met daarin zijn misvormde en gefrustreerde Siamese tweelingbroer, Belial. De stop-motion in deze cultfilm is hilarisch en legendarisch, maar het geheel blijft toch vooral een voorbeeld van uit de hand gelopen slechte smaak.

 

The Balrog uit Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring (2001)

Een balrog sleurt Gandalf mee naar de diepten van de aarde. In een trilogie vol kommer en kwel lijkt de tovenaar het enige lichtpunt te zijn, en zijn plotse verdwijning is dan ook onvergeeflijk. De scène maakte in mij een eeuwige haat voor balrogs los, hoe goed het later ook allemaal afliep.

 

Dracula uit Bram Stoker’s Dracula (1992)

Ik hou van Gary Oldman in bijna al zijn rollen, maar ben nooit een fan geweest van Francis Ford Coppola’s interpretatie van Dracula. Er gebeurt zoveel in deze film dat de essentie – de vampier – amper aan bod komt. Maar hij ziet er wel cool uit, dat is toch iéts.

 

@fienmeyn