Godzilla is terug! De koning van de filmmonsters – al kan die titel ook toegekend worden aan King Kong – maakt tegenwoordig de bioscoopzalen onveilig met zijn oorverdovend gebrul. Naar aanleiding van Gareth Edwards langverwachte blockbuster pijnigden onze redactieleden de hersenen om wat zij de meest en minst geslaagde filmgedrochten uit de geschiedenis vinden.

De favoriete filmmonsters van jong veulen Ewoud Ceulemans.

LOVE

Bruce, de grote witte haai uit Jaws (1975) 

“Shark’s not working!” zou één van de meest gehoorde uitroepen op de set van Jaws geweest zijn. De ironie wil dat de alomtegenwoordige présence van het watermonster nergens zo goed werkte als in Spielbergs absolute meesterwerk. Natuurlijk, de haai – die op de set ‘Bruce’ werd genoemd, naar de advocaat van Spielberg – is zo fake als wat, maar wanneer hij na meer dan een uur eindelijk in vol ornaat tevoorschijn komt, heeft hij al zoveel schade aangericht dat je toch sterk onder de indruk bent van dat beest. Mij zie je alleszins niet langer in zee zwemmen.

 

De Xenomorph uit Alien (1979)

Een wezen waarvan, in de woorden van android-wetenschapper Ash (Ian Holm), “de perfectie enkel wordt geëvenaard door zijn vijandigheid”. Veel angstaanjagender wordt een monster niet. Zeker niet als het zich voor de eerste keer laat zien door John Hurts borstkas van binnenuit open te rijten. Zelfs na hemeltergende spin-offs als Alien vs. Predator (2004) blijft dé alien – ofte ‘Xenomorph’, voor de nerds – één van meest indrukwekkende monsters uit de filmgeschiedenis.

https://www.youtube.com/watch?v=Jp7SNoYOQmY

 

De Tyrannosaurus Rex uit Jurassic Park (1993)

Elk jaar is er wel een zender die Jurassic Park op tv uitzendt, en elk jaar opnieuw hang ik vastgekluisterd aan het scherm. En dan zwijg ik nog over de dvd die ten Huize Ceulemans wordt grijsgedraaid. De reden? Die fantastische T-Rex natuurlijk, die in de kleine Ewoud Ceulemans een paleontologendroom deed ontstaan – ook al hebben Spielberg en zijn collega’s die droom later doen omslaan in die van filmjournalist. Hoe dan ook: Jurassic Park is topentertainment van de bovenste plank, en daar heeft die T-Rex geen klein aandeel in.

 

HATE

De ‘Shitweasel’ uit Dreamcatcher (2003) 

Tja, hoe moet je dat ding eigenlijk noemen? Het doet wat denken aan een stevig uitgevallen paling, het heeft een rij tanden die te pas en vooral te onpas de kop opsteken, en het komt tevoorschijn na buitenaardse darmklachten. Die combinatie is helaas veel hemeltergender dan dat ze lachwekkend is. Hetzelfde kan overigens gezegd worden over de film zelf, die u bij de grootste mislukkingen van de 21ste eeuw mag klasseren.

https://www.youtube.com/watch?v=d7XcDWMfRY0

 

Kong uit King Kong (2005)

“Less is more, my ass!” moet zowat de persoonlijke leuze van Peter Jackson zijn. Tijdens de productie van King Kong ver(drie)dubbelde de Nieuw-Zeelandse regisseur zowat alles uit het geweldige origineel uit 1933: de speelduur, de gravitas, de special effects, de hoeveelheid dinosaurussen die Kong om zeep helpt. En Kong zelf? Andy Serkis en een hoop digitale trucs zorgen ervoor dat die er veel realistischer uitziet dan z’n voorvader, maar Jackson veegt de magie onder de mat. Beauty had er niets mee te maken: it was Jackson who killed the beast.

 

De weerwolf uit Red Riding Hood (2011)

De film zelf mag dan een absoluut monster zijn, de antagonist – een grotendeels uit bits en bytes opgetrokken beest – is dat allerminst. De makers van Red Riding Hood probeerden het Grimm-sprookje een spectaculaire update te geven door van de Grote Boze Wolf een grimmige weerwolf te maken. Dat moest niet alleen voor aansluiting bij het Twilight-publiek zorgen, maar ook extra spanning genereren. Het resultaat is er echter niet naar. Een scène waarin de wolf een paar bemoedigende woorden naar het hoofdpersonage gromt, is onbedoeld hilarisch. Konden we over de film maar hetzelfde zeggen.

https://www.youtube.com/watch?v=PM8V3cHdSC4

 

@Ewoud51