Het eerste wat je ziet wanneer Mon crime begint, is een toneeldoek dat opengaat. Het laatste is een volle theaterzaal. Om maar te zeggen dat regisseur François Ozon geen geheim maakt van de origine van zijn 22^e film. Mon crime is gebaseerd op een boulevardstuk uit 1934, die niet bepaald een instantklassieker was, maar Ozon zag er genoeg brood in voor een zwaar herwerkte eigen versie. Hij verhuisde de intrige naar het theater- en filmmilieu, veranderde het gender van enkele cruciale personages en boetseerde een banale en eerder misogyne farce om tot een luchtige parabel over ontluikend feminisme.

Dit alles resulteert in een verhaal over twee jonge vrouwen, would-be actrice Madeleine en aspirant-advocate Pauline, die anno jaren 30 samen in een klein Parijs appartementje hokken en financieel aan de grond zitten. Een auditie in de villa van een beroemde producent loopt voor Madeleine uit op aanranding en wanneer de man vervolgens dood aangetroffen wordt, is zij de logische hoofdverdachte. Slecht nieuws? Niet noodzakelijk, bedenken de jongedames, en ze smeden een snood plan.

Als Mon crime op de planken al een farce was, dan doet Ozon geen moeite om die insteek bij te sturen. Meer zelfs, hij zet de kluchtige kant extra dik in de verf, wat vooral in het eerste half uur betekent dat je behoorlijk wat toneelmatige dwaasheden en schaamteloos geschmier te slikken krijgt. Of het te maken heeft met gewenning valt moeilijk te zeggen, maar na verloop van tijd raakt Mon crime wel beter in zijn ritme en begin je ook de onderliggende thema’s te zien.

Finaal is dit een eigentijds verhaal over vrouwen die snakken naar zelfbeschikking in een mannenwereld die er alles aan doet om hen onder de knoet te houden. Of om de speech te citeren die Madeleine op een bepaald moment afsteekt: ‘Ja, ik ben een actrice, afhankelijk van de blik, het verlangen, de welwillendheid en de macht van mannen. Maar is het in 1935 niet mogelijk om als vrouw een carrière en een leven te leiden zonder beperkingen, in volledige vrijheid en gelijkheid?’ Het klinkt hoogdravend maar Ozon maakt er iets bijzonders van. Voor die rechtbankscène alleen al, die niet toevallig precies in het midden van de film zit, is Mon crime de moeite waard.

>>Klap

François Ozon vervolledigt na 8 femmes en Potiche een losse trilogie van feministische komedies gebaseerd op oude Franse boulevardstukken. Hier gaat het over twee jonge vrouwen die anno jaren 1930 munt proberen te slaan uit een criminele leugen.

Regie François Ozon
Cast Nadia Tereskiewicz, Rebecca Marner, Isabelle Huppert
Speelduur 1u42
Vanaf 15 maart in de bioscoop