Milano, het fictiedebuut van Rabot-regisseur Christina Vandekerckhove is een bescheiden maar gevoelig drama vol goede bedoelingen, dat jammer genoeg kampt met één groot minpunt.

We volgen Milano (Basil Wheatley), een dove tiener die door zijn vader Alain (Matteo Simoni) wordt opgevoed. Die laatste zat vroeger in een instelling, kampt met een drugsverslaving en weet zelden hoe hij zijn zoon moet aanpakken. Daarom zoekt Milano vaak heil bij een rijke deurwaarder die worstelt met de moederliefde die ze niet kan uiten. En dan komt de jongen in contact met zijn biologische moeder, nog zo iemand die van geen hout pijlen weet te maken.

Frederic Van Zandycke (Het smelt) maakt indruk met zijn sterke fotografie, Matteo Simoni levert een van zijn beste vertolkingen af en Vandekerckove toont zich op haar best wanneer ze speelt met het geluid (of het gebrek daaraan) om de doofheid van Milano weer te geven.

Het scenario neemt echter een saaie aanloop, waarbij je slechts sporadisch informatie over de personages krijgt. Nadat je het eerste half uur denkt dat alles rond Milano draait, begin je te merken dat de focus constant verschuift. Eigenlijk is het nooit helemaal duidelijk wie nu de protagonist is.

Alleen de vertolking van Simoni blijft echt nazinderen. Die man blijft maar groeien.

>>Klap

Rabot-regisseur Christina Vandekerckhove maakt haar fictiedebuut met een tragedie over een dove jongen en zijn marginale vader. Voor fans van Vlaamse arthousedrama’s als Holy Rosita en Rookie.

Regie Christina Vandekerckhove
Cast Matteo Simoni, Basil Wheatley, Alexia Depicker
Speelduur 1u59
Vanaf 6 november in de bioscoop