Achter menig gouden façade gaat vaak een groot verdriet schuil, zo ook in de muzikale satire Marguerite van Frans regisseur Xavier Giannoli. Samen met Marcia Romano pende hij het scenario neer, dat ze losjes baseerden op het leven van de Amerikaanse sopraan Florence Foster Jenkins, die in de jaren ’20 en ’30 populair was vanwege haar gebrek aan zangtalent.

In het Parijs van de Golden Twenties zingt het steenrijke titelpersonage Marguerite Dumont bijna letterlijk de longen uit haar lijf. Als zelfverklaarde sopraan geeft ze privéconcerten binnen vriendschappelijke kring, ook al zingt ze eigenlijk kattevals zonder dat zelf te beseffen. Haar omgeving heeft er niks beters op gevonden om een collectieve leugen hoog te houden door haar te overladen met bloemen en valse complimenten.

De naïeve Marguerite krijgt daardoor iets kinderlijks, koste wat het kost gesteund in haar eigen geloof. Ook binnen het high class-operamilieu is er echter sprake van kleinmenselijke gevoelens. Onder de pauwenpluim die sierlijk uit haar haardos steekt, schuilt een teder hartje dat kweelt uit liefdesverdriet en de verloren gegane aandacht van haar man terug wil winnen.

Giannoli giet dat alles in een originele en keurige opera-dramedy. Met een strakke beeldvoering en rijke montage huist hij een gevoelig verhaal binnen een gecontroleerde, detailrijke esthetiek. Met de nodige klassieke technieken stevig achter de kiezen, verheft hij goedkope klucht tot gevoelige, warme dramatiek. Giannoli weet in deze Frans-Tsjechisch-Belgische coproductie een aantrekkelijke gevoeligheid te mixen met een slimme dosis humor.

Tussen een handvol excentrieke, maar vatbare personages schittert Catherine Frot (The Dilettante, Chaos) bovendien als geen ander. Haar komische timing in combinatie met haar kwetsbaar, meelijwekkend spel zorgen ervoor dat haar personage, ondanks verscholen achter pracht en praal, bijzonder dichtbij komt.

Binnenkort waagt ook Stephen Frears (Philomena) zich aan het verhaal van Florence Jenkins, met een biopic waarin Meryl Streep de gevierde talentloze zangeres zal vertolken. Ondertussen hopen we dat deze kleinere, Europese prent alvast het juiste publiek mag vinden na een gunstige première in competitie op het recentste Filmfestival van Venetië.

>> KLAP

Niemand durft haar te zeggen dat de steenrijke en zelfverklaarde operasopraan Marguerite eigenlijk kattevals zingt. Collectieve waan à la Goodbye Lenin! en een dosis gestileerde Bianca Castafiore-kolder in deze zich in Parijs afspelende jaren ’20-dramedy die de tristesse achter de tierelantijn blootlegt.

Regie Xavier Giannoli
Cast Catherine Frot, André Marcon
Speelduur 2u07
Vanaf 16 september in de bioscoop

@NielsPutman