Onze oproep voor recensies van de nieuwe bestellerbewerking The Fault in Our Stars bleef niet onbeantwoord. De schrijfsels stromen langzaam maar zeker binnen. En worden hieronder stuk voor stuk gepost.

De eerste inzending is van de hand van Tom Rouvrois die de film als blokontspanning ging bekijken:

Twee recupererende kankerpatiënten die elkaar ontmoeten in een spreekgroep en als een blok voor elkaar vallen. Het had een klucht van een donderdagavondfilm kunnen zijn, maar The Fault in Our Stars is de zeldzame boekverfilming die de magie van haar brontekst grotendeels behoudt zonder te vervallen in theatraal melodrama.

Shailene Woodley en Ansel Elgort portretteren respectievelijk Hazel Grace Lancaster en Augustus Waters, de twee star struck lovers die bewijzen dat ware liefde zuurstoftanks en geamputeerde benen moeiteloos overstijgt. De twee spelen een teder spel dat bol staat van de natuurlijke flair en tillen elkaar naar een niveau waar young adult-coryfeeën als Kristen Stewart en Taylor Lautner alleen maar naar kunnen snakken. Zelfs in de clichématigere scènes – want ja, die zijn er wel – maakt hun chemie oogrollen onnodig.

Toegegeven: John Greens succesroman leunt af en toe zeker naar het kleffe. En oké, er wordt wel heel erg aan de traanklieren geleuterd. Maar wanneer je pakkende oneliners afvuurt als “I fell in love with him the way you fall asleep: slowly, and then all at once” is Kleenexgebruik meer dan gerechtvaardigd. Moeders overal ter wereld mogen binnenkort niet verbaasd opkijken wanneer hun bakvisdochters collectief eenbenige poëten mee aan de kersttafel sleuren.

Een tranentrekker met onvervalste humor, knappe performances – zoals die van de ravissante Laura Dern – en heel, héél veel liefde. Mark my words: The Fault in Our Stars wordt de The Notebook van de Facebookgeneratie.

@TomRouvrois

 

De mening van Eline Van Hooydonck over deze sick flick:

Zin om de ogen uit je oogkassen te huilen? Zin om jezelf de komende uren bewust te worden van de nietigheid van het leven én je sterfelijkheid? Dat gecombineerd met mooie, jonge mensen om bij weg te zwijmelen? Dan moét je naar The Fault in Our Stars. Toen John Green in 2012 de gelijknamige roman uitbracht, werd het al snel duidelijk dat het een kaskraker was en dus ook onvermijdelijk een verfilming in zich droeg. En twee jaar later is The Fault in Our Stars met Shailene Woodley (The Descendants, Divergent) en Ansel Elgort (Divergent, Carrie) een feit.

Individuen die beweren dat deze sick flick enkel aanslaat bij puberende tienermeisjes slaan de bal flink mis. Fault is een poëtisch verhaal dat aanslaat bij iedereen die in het bezit is van een kloppend hart. Want buiten enkele schoonheidsfoutjes slaagt de film er wonderwel in zowel lezer als nieuwsgierige bioscoopbezoeker te verrassen. Dat verrassen gebeurt vooral door Shailene Woodley, wiens frisse acteerprestatie als Hazel Grace Lancaster ervoor zorgt dat haar collega-acteurs gedwongen in haar schaduwzijde schuilen. Hazel is een schildklierkanker-overlevende, en ook haar longen vullen zich om de zoveel tijd met water, waardoor ze voortdurend een zuurstoftank moet meeslepen. Toch schuilt er in dit zwaarmoedige tienermeisje een volwassen, intelligente jonge vrouw die gedurende de film langzaam openbloeit met behulp van Augustus ‘Gus’ Waters (Ansel Elgort). Die laatste verloor zijn been door botkanker en laat in het begin van de film zijn oog op Hazel vallen. Wat volgt is een romantisch relaas waarin je jezelf als kijker maar al te graag verliest en een oogje dichtknijpt voor de bijhorende imperfecties.

Mankementen zoals de krampachtige kusscène in het Anne Frank huis in het bijzijn van enkele fronsende toeristen dat een slap applaus in de wacht sleept. Of het feit dat zowel Hazel als Gus ziek zijn, maar toch lijken te blaken van gezondheid. Toch is The Fault in Our Stars vooral een mooie film, die zowel de highs en lows van het leven toont en recht naar de keel grijpt. Op technisch vlak niet echt een hoogstandje, maar de film toont wél de nodige aandacht voor de metaforen, verwijzingen én de kleur blauw, dat in het boek een belangrijke plaats inneemt. Ook de frappante gelijkenis tussen Anne Frank en Hazel (beiden immobiele, kwaad-op-de-wereld intelligente meisjes die proberen te leven met hun beperkingen) wordt mooi duidelijk gemaakt door een shot van een vermoeide Hazel die de trappen op komt in het Anne Frank Huis terwijl een quote over de opsluiting van Anne de muur achter haar siert.

Critici kunnen het melodramatisch gezwets noemen, of veronderstellen dat de lezers op voorhand al klaar staan om naar hun tissues te grijpen, maar The Fault in Our Stars gaat veel verder dan dat. Het is een tragisch verhaal dat uitblinkt in zijn soort en je meeneemt in de rollercoaster van het turbulente leventje van twee problematische jongvolwassenen. En om toch een beetje deel uit te maken van Hazels’ & Gus’ ‘little infinity’ nemen we de ellendige lows van de rit er graag bij.

@ElineVanhooydon

 

En de bespreking van Dirk Dumoulin:

Net op tijd voor de aanstormende zomervakantie is daar The Fault in Our Stars, de verfilming van de gelijknamige en – zo hebben we ons laten vertellen – razend succesvolle jeugdroman van John Green. Aan het spectaculaire openingweekend in de States gemeten zal de film dat succes alvast moeiteloos overtreffen. We volgen het wel en wee van de zestienjarige Hazel, een pientere meid met een aanleg voor filosofisch gemijmer, maar sinds enkele jaren slachtoffer van de in haar lichaam woekerende kankercellen. Met haar droeve vooruitzichten dreigt ze in neerslachtigheid te verzinken, tot ze in haar zelfhulpgroep de jonge snaak Gus ontmoet. Met zijn van zelfvertrouwen overlopende uitstraling, zijn schalkse humor en zijn innemende glimlach weet hij Hazel op te beuren. Het meisje staat aanvankelijk weifelachtig tegenover zijn avances – haar realiteitsbesef belet haar zich emotioneel al te sterk te binden – maar al snel raakt ze gehecht aan zijn attente aanwezigheid en geeft ze zich gewonnen. Het is de start van een emotionele achtbaanrit die hen langs hoge toppen zal voeren maar die ook onvermijdelijk tragisch zal aflopen.

De chemie tussen de tortelduiven spat voelbaar van het scherm en dat is in eerste instantie de verdienste van de uitstekende jonge hoofdrolspelers, Shailene Woodley en Ansel Elgort die ook in het eerder dit jaar verschenen Divergent naast elkaar speelden. Ze worden geruggensteund door Laura Dern, die schittert als Hazels bezorgde maar liefdevolle moeder. Het lijken overigens al zorg, begrip en liefde die de jongelui in hun moeilijke parket omringen. Aan Willem Dafoe dan ook de ondankbare taak om het eerste en enige antipathieke karakter in de film te introduceren, waarvoor hij uiteraard uit het juiste hout is gesneden. Hij vertolkt de rol van Peter Van Houten, Hazels favoriete auteur  die niets minder dan haar persoonlijke held is, tot het met behulp van Gus en een make-a-wish-organisatie tot een persoonlijke ontmoeting komt in Amsterdam. Van Houten blijkt een ongevoelige dronkenman in kluizenaarschap geworden, die de tieners niet bepaald warm ontvangt en hun zelfbeklag veroordeelt. Never meet your heroes, we riepen het nog zo, maar het is wel Dafoe die het nodige reliëf brengt in het enigszins eenzijdig triest-zoete verloop.

Twee tieners die hun prille liefde gedwarsboomd zien door kanker, het roept herinneringen op aan Gus Van Sants onderschatte (en jammerlijk geflopte) Restless van enkele jaren geleden, maar waar bij Van Sant een belangrijke rol is weggelegd voor surrealisme en  visuele poëzie wordt hier een meer direct portret getekend zonder visuele hoogstandjes. The Fault in Our Stars pretendeert uit het leven te zijn gegrepen, wat het uiteraard geenszins is: de romance bloeit al te gestroomlijnd open, de hartendief is net iets te onvoorwaardelijk in zijn liefdesbetuigingen en de terminaal zieken zien er opvallend blakend uit. En toch slaagt de film erin zijn doelpubliek te bekoren zonder te verdrinken in de grootste gemene deler van tienersentiment, met als resultaat een meer beklijvende en diepzinnige prent dan we in de afgelopen jaren van romantische tienerblockbusters gewoon waren geworden. De film sluit dan ook eerder aan bij inhoudelijk sterke jongerenfilms als Juno of The Perks of Being a Wallflower dan bij de hapklare troep die de megaplexen elke week overspoelt. En voor een keer mag ook het tempo een stuk naar beneden, een verademing als u het ons vraagt.

De vertelstem van Hazel mag ons aan het begin van de film nog zo beloven niet te zullen eindigen met een wijze les en een sentimentele song op de soundtrack, het is natuurlijk exact hoe de film wél eindigt. En hoe ook anders? Omdat we Hazel en Gus in de voorbije twee uren in onze harten zijn gaan sluiten, vinden we het niet eens erg.

@DirkACDumoulin

 

En nog een kritiek. Ditmaal van Ruben Vandersteen die maar al te graag zijn Vertigo-steentje bijdraagt:

Meestal worden melodrama’s als The Fault in Our Stars verbannen tot een uithoekje van het filmstelsel. Bestemd voor een kleenex-avond op Vijf, waar er altijd onderdak is voor de bij wet vastgelegde zeemzoetigheid van Hollywoodfabels over tieners, ziekte en dood. Hoewel dit label gerust ook op deze boekadaptatie gekleefd kan worden, moet je al een cynicus hors catégorie zijn om niet een beetje te smelten voor het peperkoeken kankerverhaal van Augustus en Hazel Grace.

“You can tell sad stories like they do in the movies and romance novels, where beautiful people learn beautiful lessons, where nothing is too messed up that it can’t be fixed with an apology and a Peter Gabriel song. But it’s not the truth. This is the truth.” Heel even doet deze openingszin vermoeden dat The Fault in Our Stars een bijzondere weg zal inslaan, wars van alle conventies die het genre beknotten. Maar dat is buiten de regie van Josh Boone gerekend, die alle trucjes uit zijn beperkt vocabularium aanwendt om de smeerlapperij van kanker op veilige afstand te houden. Nee, van de creatieve vondsten of een waarachtige vertelstijl moet deze prent het niet hebben, wel van twee ontwapenende tieners die achter een façade van bijdehante zelfspot en arrogantie mooi tussen verliefdheid en ontreddering schipperen.

Als kankerpatiënten worden Augustus en Hazel Grace aan elkaar voorgesteld, als geliefden doorstaan ze scans en groepstherapie. Een haast onmogelijke reis naar Amsterdam omkadert hun onfortuinlijke lot. Deze obligate spanningsboog buiten schot gehouden, is The Fault in Our Stars een goedbedoeld pamflet dat vooral het lef en verdriet van jongeren met kanker wil belichten. Een film ook die het (eerder jeugdige) publiek confronteert met de dood. Dat hoofdacteurs Shailene Woodley (als Hazel) en Ansel Elgort (als Augustus) eerder al samen stonden te glimmen in het spektakelstuk Divergent helpt daarbij. Hoewel Elgorts karakter nauwelijks uitgetekend wordt en zijn regels zich tot drammerige dooddoeners beperken, etaleert hij in de derde akte een fragiliteit die zijn posterboy-kwaliteiten even doet vergeten. Toch is het vooral Woodley die met het timbre van Jennifer Lawrence en de vochtige pretoogjes van Romy Schneider ons hart een klein beetje tot bloeden bracht.

Na een tijdje verdrinkt dit zoete tranendal helaas in een overdaad aan liefdesbetuigingen en goedkoop sentiment. Niet dat elke sociaal geëngageerde kroniek de rauwheid van een Dardennes nodig heeft, maar wat meer authenticiteit had toch wonderen gedaan. In de flipperkast van opgelegde emoties geeft Boone nauwelijks ruimte voor reflectie. Medeleven wordt afgedwongen met een gesuikerde voice-over of een catchy lijfspreuk, de gruwel van kanker blijft onzichtbaar onder een kleed van fluisterpop. Wanneer de film afsluit met een stortvloed aan resoluties voelen die even voorgekauwd aan als een kant-en-klare maaltijd bij de lokale discounter. Catharsis in een blik. Uiteindelijk sluip je de zaal uit, platgewalst en tegelijk hongerig naar een film waarin menselijk leed in al haar verschrikking en schoonheid wordt bloot gelegd.

The Fault in Our Stars is eerder een zoete preek over lef en liefde, dan een eerlijk portret van jonge kankerpatiënten. Meeslepend als een dronkenmanslied in de nacht, bedrieglijker dan de wijn die hem tot zingen bracht.

 

Een niet al te positieve bespreking van Stefanie Sybens:

De verfilming van John Greens New York Times-bestseller heeft niemand onberoerd gelaten. The Fault in our Stars is al verkozen tot kaskraker van de zomer, maar heeft Green de torenhoge verwachtingen van de individuele lezer kunnen waarmaken? Hazel Grace (Shailene Woodley) neemt de rol van verteller op zich en vertelt het verhaal van Hazel en Gus’s epic love. De film volgt strikt de verhaallijn van het boek, al werden enkele inhoudelijke aanpassingen doorgevoerd zoals Gus die in Amsterdam opbiecht dat zijn kanker uitgezaaid is. In het boek wordt dit kantelpunt namelijk subtiel aangebracht en vormt dit een emotionele rollercoaster die verscheidene hoofdstukken in beslag neemt. Het boek gaf de lezer de kans om langzaam in het verhaal betrokken te raken en zelfs een deel te worden van Hazel en Gus’s liefdesverhaal. De opmerkelijke quotes van John Green gaven eveneens een emotionele dimensie aan de tekst waardoor young adult een te geringe term vormt voor dit literaire werk. Hoewel de verhaallijn behouden blijft, gaat de betrokkenheid van de toeschouwer snel verloren. Hollywood voorziet zijn publiek van klassieke schoonheden die we niet onmiddellijk kunnen associëren met kankerpatiënten. Hazel Grace heeft een mooie bruine teint en zelfs haar nagels zijn perfect in orde. Augustus Waters (Ansel Elgort) is tijdens zijn fysieke ondergang in staat om rauwe emotie te tonen maar ieder moment dat balanceert op enige diepte, wordt al snel ondermijnd door het gebruik van de klassieke Hollywoodstijl. Bovendien is Isaac (Nat Wolff) in zekere zin in diskrediet gebracht tijdens de verfilming. Het personage is nauwelijks te zien terwijl hij in de boek een magische rol vertolkte. Deze figuur zorgde voor een zekere vertrouwdheid bij de lezer. Men kon zich identificeren met het verliezen van je grote liefde en de woede die achteraf volgt. Verder zorgde hij voor de nodige dosis humor  wat verzachtend werkte gezien de onzichtbare lijn tussen leven en dood die in het verhaal sterk aanwezig was. Peter Van Houten (Willem Dafoe) daarentegen zette een sterke presentatie neer. Hij werd voorgesteld als een arrogante en depressieve schrijver, kortom het clichébeeld dat de westerse wereld hanteert tegenover een auteur, waarbij ieder woord ons dichter én verder van Van Houten bracht. Tijdens de begrafenis van Gus zien we deze mysterieuze figuur opnieuw verschijnen en wordt een tip van de sluier verhuld wanneer hij Hazel vertelt dat Imperial Affliction gebaseerd is op het leven van zijn dochter die op 8-jarige leeftijd overleden is aan kanker. Hoewel Hollywood ons voorzien heeft van een letterlijke vertaling van het boek, is de morele en emotionele dimensie nagenoeg verdwenen. De acteurs, uitgezonderd van Willem Dafoe, zetten een oppervlakkige prestatie neer waarbij af en toe enkele wondermooie quotes van John Green werden geïmplementeerd. Helaas konden deze hartrakende woorden de film niet redden en rest er een eendimensionaal geheel waarbij alleen losse flarden van dieprakende woorden blijven nazinderen.

@Stefanie_Sybens

 

Een bijdrage van Raf Deckers:

Er is iets aan de hand met The Fault in Our Stars, iets doet deze tienerfilm uitstijgen boven de rest. Het is sowieso al gedurfd om in deze tijden van gladde & glossy Hollywoodfilms een verhaal te brengen over twee kankerpatiënten die zweven tussen leven en dood. En hoe doe je dat dan, toeschouwers het allerergste voorschotelen en het tegelijk toch draaglijk houden? Je weet als kijker bij aanvang dat dit nooit goed kan eindigen. En toch waait er door de hele film een frisse, aangename bries.

Nochtans zijn alle clichés als vanouds aanwezig: het kortharige meisje dat zichzelf onaantrekkelijk vindt, de ideale droomjongen die steeds goed doet op het juiste moment en jawel, het verplichte applausnummertje dat weerklinkt bij hun allereerste kus.

Maar Hazel is geen gewoon meisje. Het hoofdpersonage, magistraal vertolkt door Shailene Woodley, loopt de ganse film rond met onhandige buisjes in haar neus en een beademingsapparaat aan haar zijde. Ze is intelligent voor haar leeftijd, volwassener dan de meeste volwassenen rondom haar. Als je kanker hebt, wil iedereen je sparen. Dat weet Hazel maar al te goed. Zij is daarenboven meer bezorgd om haar ouders dan om zichzelf. Dat maakt haar in onze ogen een grootmoedig en bewonderenswaardig personage.

Ook de chemie tussen Hazel en Gus (kersvers meisjesidool Ansel Elgort met hier een geamputeerd, cyberachtig been) werkt wonderwel. Het onvermijdelijke girl meets boy wordt al snel onderuitgehaald door het pact dat Hazel sluit met Gus. Geen overdaad maar nuchterheid. Geen oppervlakkige ijdeltuiterij maar een oprechte interesse in de ander. Gust verrast Hazel door tegen alle verwachtingen in haar dikke filosofische lievelingsboek helemaal uit te lezen. Stilaan wint hij haar hart.

Hij zal er vanaf dan alles voor doen om Hazel haar wensdroom te volbrengen: een ontmoeting met de misantropische schrijver Peter van Houten (gespeeld door Willem Dafoe) in Amsterdam. Grappig om te zien hoe die coole Amerikanen daar toch weer meteen in aloude clichés vervallen. Bij aankomst in Amsterdam zijn de vele w-oo-w-s en a-mazings niet van de lucht. Ook grappig hoe een Amerikaanse tiener in datzelfde Nederland tevergeefs het surrealisme van onze eigen Belgische Magritte tracht uit te leggen aan haar moeder.

Het was een enorme uitdaging voor regisseur Josh Boone om de juiste balans te vinden tussen de prille tienerliefde, de steeds aanwezige dood en de noodzakelijke anti-dosis humor. Het oorspronkelijk boek van Josh Green dateert nog maar van 2012 en amper 2 jaar later is er nu dus ook de film. Een blitzcarrière kan je wel zeggen. Het boek was al geliefd en dat zal met deze film niet anders zijn. Het staat in de sterren geschreven. Zelden zoveel gegiechel, gezucht en gesnotter gehoord vanuit het publiek tijdens een filmvertoning. Een aanrader voor alle tieners én voor al wie zich terug even tiener wil voelen.

 

Een bijdrage van Jolien Van Roelenbosch:

Een film over twee tieners met terminale kanker, Vlaanderen zat er vast niet op te wachten. Maar ik wel. Als jarenlange fan van schrijver John Green en zijn bestseller, keek ik met grote spanning uit naar deze verfilming. Maar ook met een grote angst, want we weten allemaal dat Hollywood het niet altijd zo nauw neemt met het volgen van de verhaallijnen en er soms zijn eigen (slechte) draai aan geeft.

The Fault in Our Stars is een film over Hazel en Augustus, twee tieners met kanker, zij in haar longen, hij in zijn been. Ze ontmoeten elkaar bij een praatgroep en worden onmiddellijk vrienden. Omdat kanker nu eenmaal een domper zet op de feestvreugde en het leven, laten de twee (en dan vooral Augustus) er geen gras over groeien om hun gevoelens te uiten, met pareltjes van zinnen als ‘It would be a privilege to have my heart broken by you’.  Omdat geen enkele tiener zo praat, kwamen de zinnen op papier soms pretentieus over, maar op het witte scherm klinken ze verrassend oprecht en romantisch. En zoals dat gaat in romcoms, moet  het mannelijke hoofdpersonage natuurlijk een groot romantisch gebaar maken om zijn liefde te uiten. Hier gebeurt dat in de vorm van een Make-A-Wish-wens zodat Hazel naar Amsterdam kan om daar Peter Van Houten te ontmoeten, de auteur van haar favoriete boek. De reis verloopt niet zo vlot als gepland en ook bij thuiskomst staat het koppel nog enkele grote obstakels te wachten, waardoor in het laatste stuk van de film best wat traantjes vloeien.

Deze verfilming is de natte droom van elke boekenliefhebber. Het verhaal blijft compleet intact. De dialogen werden grotendeels letterlijk overgenomend en de focus ligt ook hier niet enkel op het zielige kankerverhaal, maar ook op de humor, waardoor dit zowaar een film is waarmee je ook hartelijk kan lachen. Enkel aan het uiterlijk van de hoofdpersonages werd wat veranderd, maar een mens kan ook niet alles hebben.