Vol verwachting verwelkomen we deze week Palo Alto in onze bioscopen, de eerste worp van Gia Coppola, de jongste telg aan de Coppola-stamboom. Voor deze film liet Gia zich inspireren door een verhalenbundel van alomtegenwoordige hipster James Franco, waarin hij zich zijn jeugd en die van zijn omgeving in Palo Alto herinnert. De verwachting is niet enkel hooggespannen omdat Gia Coppola de kleindochter is van de grote Francis Ford Coppola, maar ook omdat we hebben horen waaien dat Gia eerder de mosterd haalde bij het werk van haar tante Sofia Coppola, die ons vijftien jaar geleden danig wist te bekoren met haar The Virgin Suicides en Lost in Translation. Die verwachting weet Gia alsnog niet helemaal in te lossen. Voor de mooie beeldvoering heeft ze zeker goed op het werk van haar tante gelet, maar qua verhaal en opbouw sluit Palo Alto eerder aan bij de latere – en minder geslaagde – films van Sofia, zoals Somewhere of The Bling Ring. En waar Sofia aan de hand van voortreffelijke retro-eighties-soundtracks de poëzie in haar vroegere films heel mooi wist op te voeren, kiest Gia voor meer eigentijdse maar minderzeggende beats van Die Antwoord naast een niet bijzonder evocatieve score van Dev Hynes.

We treffen trouwens wel meer bekend Hollywood-bloed aan in de prent, van hoofdrolspelers Emma Roberts (nichtje van Julia) en Jack Kilmer (zoon van Val) tot de bijrollen voor Val Kilmer en James Franco zelve. De jongelui doen het niet onverdienstelijk – in het bijzonder Roberts weet te overtuigen als de enigszins introverte voetbalster April. Het schoentje lijkt eerder te wringen in het feit dat Gia geen duidelijke stilistische keuze weet te maken of geen duidelijk doel voor ogen heeft. Enerzijds zien we in Palo Alto een nihilistisch portret van een groep roekeloze jongeren die graag met seks en softdrugs experimenteren, in de lijn van fin de siècle-films als Kids of Ken Park of het recentere Spring Breakers. Langs de andere kant laat Gia toch graag ruimte voor romantiek en tienertwijfels in het amoureuze dilemma waarmee ze April opzadelt: gaat ze in op de spannende avances van haar foute voetbaltrainer (Franco) of geeft ze het voordeel aan de kunstzinnige Teddy (Jack Kilmer), die last heeft van testosteronopstoten en de stokerijen van zijn maatje Fred. Het pleit blijft echter onbeslecht en zo verzandt de film in de vrijblijvendheid van een slice of teen life die noch als generation Y-portret, noch als high school heartbreak-drama echt weet te overtuigen.

Dirk Dumoulin