Regisseur-scenarist Seth MacFarlane kennen we onder meer als de stem van Peter Griffin uit Family Guy en Stan Smith uit American Dad. In 2012 trakteerde hij ons op Ted. Deze komedie met een vuilbekkende CGI-beer en Mark Wahlberg, kon met een beetje goede wil boeien vanwege zijn meestal platvloerse grapjes … Iets wat je alleen een teddybeer kan vergeven.

Dankzij het succes van Ted kreeg Seth MacFarlane carte blanche voor A Million Ways To Die In The West, die kan pronken met grote namen als Charlize Theron, Liam Neeson, Neil Patrick Harris en Giovanni Ribisi.

De begingeneriek boeit onmiddellijk dankzij de mooie fotografie en de heerlijk opzwepende muziek van Joel McNeely. Vol verwachting trekt de prent zich naar je toe. De prachtige westerndecors die je in het jaar 1884 moeten doen wanen, werken perfect. Je aandachtige oog zal op een moment in de film een elektriciteitsdraad zien lopen naar een olielamp aan de muur. Niet echt 1884-waardig, maar mogelijk een van de grapjes die men in de film probeert te verwerken.

MacFarlane is Albert Stark, een man die eigenlijk niet in het wilde westen thuishoort wegens een gebrek aan brute kracht en moed. De rode draad van het verhaal is zijn liefde voor Louise (Amanda Seyfried) die Albert al snel de bons geeft voor een echte westernfiguur met  ‘moustachezaak’ en veel geld. Het plot draait dan ook om het terugwinnen van Louise. En natuurlijk, zoals de titel doet vermoeden, gaat er geen scene voorbij zonder dat er iemand naar de eeuwige jachtvelden vertrekt.

De castleden zijn er ondanks hun opperbeste acteertalenten niet in geslaagd om het flinterdunne verhaal en soms bedenkelijke onderbroekenhumor naar een hoger niveau te tillen. Het acteertalent van MacFarlane lijkt onder de noemer ‘typecasting’ te vallen en het zal dan ook benieuwen of hij in de toekomst op een andere manier uit de hoek kan komen als acteur.

Bovendien zijn de beste grollen en grappen van deze westernparodie terug te vinden in de trailer. De soms absurde humor (zoals het doen verschijnen van bekende personages uit andere films) brengt zelden aan het lachen.

Conclusie: een echte no-brainer om regenachtige zomerdagen mee te vullen.

Steven Goossens