Alle respect voor Noémie Merlant. Als actrice gaat ze voortdurend op zoek naar verhalen die buiten de lijntjes kleuren en naar filmmakers die haar daarbij willen bijstaan. Het zegt genoeg dat ze in Jumbo overtuigend een vrouw kon neerzetten die zich fysiek aangetrokken voelt tot een kermisattractie. Soms levert die liefde voor experiment en risico knappe resultaten op (Portrait de la jeune fille en feu, Les Olympiades), soms wordt het niet wat ze gehoopt had (Emmanuelle).

Ondertussen bouwt ze ook aan carrière als cineast en daar steekt ze al even onbeschroomd haar nek uit. Na de kortfilms Je suis une biche (over een jonge vrouw die een FaceTime-filter niet van haar gezicht krijgt) en Shakira (een drama over een jonge Roma-vrouw) koos ze voor haar eerste langspeelfilm, Mi iubita, mon amour, voor een zomers liefdesverhaal. En nu gooit ze het met Les femmes au balcon opnieuw over een geheel andere boeg.

De rode draad blijft wel dezelfde: centraal staat de vrouwelijke beleving. In dit geval drie vriendinnen in een appartementencomplex in Marseille. Het is putje zomer, het zuiden van Frankrijk puft onder een hittegolf en de thermometer flirt met de 45 graden. Blijkbaar hebben die extreme temperaturen ook een effect op de menselijke soort, want zowat iedereen in de film begint door te slaan. Het begint met een buurvrouw die haar gewelddadige man wurgt door op zijn gezicht te gaan zitten en daar houdt het bijlange niet op.

‘We kunnen nooit echt onszelf zijn’, merkt het personage dat Merlant zelf speelt op een bepaald moment op. Dat blijkt uiteindelijk ook het thema van de film. In Les femmes au balcon zijn de mannen ongelooflijke eikels – ook de binken – terwijl de vrouwen zich keer op keer laten inpakken. De oplossing die de film naar voren schuift, is vrouwelijke solidariteit van de meest verregaande soort.

Merlant mikt met Les femmes au balcon op een olijke komedie met een grond van waarheid, een gekke manier om het over belangrijke thema’s te hebben. Ze spiegelt zich daarbij duidelijk aan Pedro Almodóvar, zij het met een veel explicieter gevoel voor seksuele humor. Op zich prima, ware het niet dat de spontaniteit die ze wil uitstralen vaak ver te zoeken is. Les femmes au balcon is daarom een dwaze klucht met een dom gevoel voor humor – tenzij je krijsende en ruftende vrouwen per definitie geestig vindt, natuurlijk.

>>Klap 

De tweede langspeelfilm van Noémie Merlant is een kleurrijke komedie à la Almodóvars Mujeres al borde de un ataque de nervios, over drie vriendinnen in een flatgebouw in Marseille tijdens een snikhete zomer en een onverwachte wending.

Regie Noémie Merlant
Cast Sandra Cordreanu, Souheila Yacoub, Noémie Merlant
Speelduur 1u44
Vanaf 11 december in de bioscoop