“Het is een metafoor voor de wereld sinds 9/11.” “Het is een verhaal over het belang van verdraagzaamheid.” “Het is een verhaal over een vader die op zoek is naar zijn dochter, maar ook een verhaal over een zoon die op zoek is naar zijn vader.” “Het is een verhaal over de relatie tussen mezelf en mijn zoon.”

Als je Thomas Bidegain in interviews — het is te zeggen: in een en hetzelfde interview — bezig hoort over zijn regiedebuut zou je verwachten dat het een pretentieus boeltje is geworden. Zulke grote woorden voorspellen doorgaans weinig goeds. De uitleg die Bidegain geeft, is echter volledig correct, en bovendien doet die uitleg niets af van de film.

Van het verhaal hoef je enkel het beginpunt te weten: Alain is een Franse veertiger die een gelukkig leventje leidt met zijn vrouw, dochter en zoon, en die een grote voorliefde heeft voor Amerika in het algemeen en de country- en westerncultuur in het bijzonder. De relatie met zijn zestienjarige dochter Kelly is een beetje gespannen, maar dat schrijft Alain toe aan haar leeftijd. Tot het meisje in rook opgaat.

Les cowboys is cinema met ambitie, zoveel mag duidelijk zijn. Bidegain heeft al een paar keer Jacques Audiard van nabij aan het werk gezien — hij schreef mee aan Un prophète, De rouille et d’os en Dheepan — en is zichtbaar van plan om in zijn eigen werk ook zo hoog mogelijk te mikken. Maar dat hij met deze film zo feilloos doel treft, is niettemin verbluffend. De prent maakt indruk als episch drama en als intimistisch relatieverhaal, golft met scherpe blik van genre naar genre en vertelt veel zonder woorden, wat lang geen sinecure is voor een scenarist die de stap zet naar regisseur.

En wat meer is: Les cowboys levert het sluitende bewijs dat we er een fabuleuze Belgische acteur bij hebben. Tot nog toe kende Vlaanderen François Damiens vooral van zijn tragikomische werk in films als JCVD, Le petit Nicolas, Rien à dé-clarer en onlangs nog Jaco Van Dormaels Le tout nouveau testament. Hier schuift hij al die lichtvoetigheid opzij om met schrijnende overgave een stoere man te spelen die zichzelf ziek maakt van verbittering en wanhoop. De vertolking van het jaar in een van de films van het jaar.

>>KLAP

Franse variatie op drama’s als Hardcore en The Searchers, met een eigengereid hoofdpersonage dat gedwongen wordt om in een vijandige cultuur op zoek te gaan naar een geliefde. Een regiedebuut met pijnlijke emoties en een weidse blik op de wereld.

Regie Thomas Bidegain
Cast François Damiens, Finnegan Oldfield, John C. Reilly
Speelduur 1u54
Vanaf 9 december in de bioscoop

@RubenNollet