De Belgische regisseur Robbe De Hert is op zevenenzeventigjarige leeftijd overleden. Hij was onder meer bekend voor zijn tweeluik Blueberry Hill en Brylcream Boulevard met Michael Pas.

Verder blikte De Hert ook de Gaston en Leo-film Zware jongens in, verfilmingen van Ernest Claes’ De Witte en Willem Elsschots Lijmen/Het Been en de docu’s Le filet Américain en Janssen & Janssens.

Het laatste wapenfeit van De Hert was de documentaire Hollywood aan de Schelde, waarin hij de geschiedenis van de Vlaamse cinema uit de doeken deed.

Verder was De Hert de medeoprichter en bezieler van het legendarische Antwerpse filmerscollectief Fugitive Cinema en een spilfiguur in King Kong, het culturele centrum dat tussen 1972 en 1982 een centrale rol speelde in het progressieve sociale en culturele leven in Antwerpen.

“Robbe De Hert was een volksheld, iemand die zichzelf gemaakt heeft zonder opleiding, zonder middelen, met niets dan zijn talent en zijn koppigheid,” reageert Pas. “Zo heeft hij aan de weg van de Vlaamse film getimmerd en kansen gemaakt voor wie na hem kwam.”

“Als jongetje van twaalf speelde ik mee in Robbes De Witte van Sichem” vervolgt hij. “Ik was diep onder de indruk van Robbe zelf, zijn bezieling, zijn energie en zijn gedrevenheid.”

“Na mijn toneelschool was ik enorm trots dat ik de rol van Robbe mocht spelen in Blueberry Hill. Het vertrouwen dat hij me daar geschonken heeft, heeft me mijn hele loopbaan als acteur voortgestuwd. Ik heb veel aan Robbe te danken. Dank je wel, grote beer!”

Ook Jan Verheyen en Erik Van Looy brengen een laatste groet uit aan hun collega. “Robbe is altijd een enfant terrible genoemd, maar hij was dat niet uit keuze maar uit noodzaak,” zegt Verheyen.

“In die boeiende maar moeilijke pioniersjaren van de Vlaamse film moest je wel lastig doen om gehoord te worden,” voegt hij eraan toe. “Robbe was een enfant terrible zodat de volgende generaties het niet meer hoefden te zijn en hij was boven alles een ongelooflijke filmliefhebber die cinema ademde. Hij was onze Monsieur Cinema.”

“Robbe was tegelijk een groot en bezeten filmmaker en één van de meest unieke persoonlijkheden van zijn tijd,” zegt Van Looy. “Vaak geestig, altijd weerbarstig, nooit banaal.”

“Ik denk dat we mogen zeggen dat hij minstens tien levens heeft geleid,” vervolgt hij. “Het hadden er nog tien meer mogen zijn. Indien de hemel bestaat, zetten ze daar maar beter snel een regisseursstoel klaar en maken ze zich op voor een stevige storm, want Robbe bleef altijd zichzelf en zal altijd zichzelf blijven. Ik hoop dat we hem nog heel lang zullen missen.”