Damien Chazelles musical La La Land werd de afgelopen weken de hemel in geprezen. De film verzamelde al zeven Golden Globes en lijkt goed op weg om ook tijdens de Oscars het merendeel van zijn veertien nominaties te verzilveren. Maar La La Land begint na alle lovende woorden stilaan ook meer kritiek te krijgen. In de eerste plaats is het natuurlijk gewoon een entertainende film die hommage brengt aan de klassieke Hollywoodmusical. Maar wanneer je voorbij die façade kijkt, lijken er problemen op te duiken.

Jazzfans bekritiseren in de eerste plaats hoe de jazzcultuur wordt voorgesteld. Ryan Goslings personage Sebastian werpt zich op als een jazzpurist die het genre wil redden door terug te keren naar de traditionele roots. Wanneer hij uiteindelijk bij een band gaat spelen die jazz mixt met elektronica, lijkt het alsof hij zijn droom heeft opgegeven en niet trouw blijft aan zijn eigen ideeën. De groep onder leiding van Keith (John Legend) wordt dan ook wat belachelijk voorgesteld, compleet met over-the-top keyboardsolo’s en lachwekkende fotoshoots.

Maar echte jazzkenners en -fans, zo schrijft Vulture, zijn het erover eens dat dat net de manier is om het genre te redden: door het te vermengen met moderne invloeden willen ze jazz relevant maken en het opnieuw onder de aandacht brengen. Daarnaast is het vooral opvallend dat de redder van het genre, dat ontwikkeld en geperfectioneerd werd door Afro-Amerikanen, in dit geval een blanke man is. Heel wat bekende Afro-Amerikaanse jazzmuzikanten krijgen een namecheck, maar daar blijft het bij.

Daarnaast wijzen velen ook op het feit dat Emma Stones personage Mia bijzonder weinig te doen krijgt. Aan het einde heeft ze haar grote auditie-scène, maar het is – net als in vele andere gevallen – Sebastian die haar daartoe aanzet. Morgan Leigh Davies merkt op dat Sebastian degene lijkt die alle initiatief neemt in de relatie: hij vraagt Mia mee uit, hij neemt haar mee naar Rebel Without a Cause zodat zij iets kan bijleren, en hij zorgt ervoor dat ze uiteindelijk jazz leert te appreciëren. Ook Sebastians persoonlijkheid lijkt veel meer uitgewerkt: we maken doorheen de film kennis met zijn goede en slechte kanten. Stones personage blijft oppervlakkig en lijkt vooral als love interest te dienen.

Na het problematische #OscarsSoWhite in 2016, heeft The Academy dat dit jaar gedeeltelijk proberen goed te maken door films als Moonlight, Fences en Hidden Figures te nomineren. Maar het blijft natuurlijk afwachten of een van die films La La Land, dat in zo goed als elke belangrijke categorie werd genomineerd, zal kunnen verslaan.

Bron: The Guardian