Kyle MacLachlan en Isabella Rossellini, de sterren van David Lynch’ Blue Velvet, hebben uitgebreid teruggeblikt op de Oscargenomineerde film. Dat deden ze tijdens Lynch’ Festival of Disruption.

“Het was een heel warme set,” zei Rossellini. “Veel mensen denken het omgekeerde omdat ik een personage speelde dat misbruikt werd. Moest dat echt zo geweest zijn, had ik mijn werk niet kunnen doen. Op warme sets zoals die van David wordt je creatiever en durf je meer.”

Lynch schreef iets gelijkaardig in zijn boek Catching the Big Fish: Meditation, Consciousness, and Creativity. “Mensen die bang zijn willen niet gaan werken,” zei de regisseur. “Op de duur beginnen ze hun job zelfs te haten. Moest ik mijn cast en crew bang maken, dan zou ik niet 100 procent krijgen van wat ik wil, maar 1 procent.”

Ook MacLachlan vond dat er een heel aangename sfeer heerste op de set van zowel Blue Velvet als tv-serie Twin Peaks: the Return. “De dagelijkse routine was dezelfde,” zei hij. “Wanneer je aankwam op de set groette David je al lachend, dolblij om je te zien en klaar om erin te vliegen. Je dronk een kop koffie en at een stukje van een donut en zo begon je de dag. Zijn hele proces is zo leuk, creatief en innemend.”

“Artiesten worden niet beter, maar evolueren,” voegde MacLachlan eraan toe. “David is altijd al een genie geweest en samenwerken met hem is telkens weer een rijkere ervaring. Misschien ben ik volwassener geworden en heb ik een beter idee van wat onze verstandhouding is. Toen ik de kans kreeg om opnieuw in de huid van Dale Cooper uit Twin Peaks te kruipen, was ik dolenthousiast. Vooral omdat ik nog eens iets met David wilde doen en wilde zien welke invloed zijn leeftijd heeft op zijn creativiteit.”

Ondanks dat alles was MacLachlan geschrokken van het expliciete script van Blue Velvet. Hij toonde het aan zijn ouders om te zien wat zij er van vonden. “Blue Velvet was mijn tweede film, zowel van mijn carrière als met David,” zei de acteur. “Ik wou dat mijn ouders betrokken waren bij mijn loopbaan. Mijn vader las het scenario en zei dat het oké was, maar mijn moeder zei eerst niks. Ze was overstuur en dat begreep ik. Het was geen eenvoudige materie, maar ik was zeker dat David het goed ging aanpakken.”

Lynch beschouwde volgens MacLachlan namelijk de werelden van Blue Velvet en Twin Peaks als echt. Het was alsof hij er een reis in ondernam via MacLachlans respectievelijke personages Jeffrey Beaumont en Dale Cooper. “David creëerde de wereld van Twin Peaks,” zei de acteur, “en ik denk dat Dale is hoe hij zichzelf ziet. Hij hield zelfs zodanig van die wereld dat hij er een deel van werd in de vorm van het personage Gordon Cole. Dat enkel omdat Dales rol al ingevuld was.”

Rossellini was op haar beurt aanvankelijk niet zeker of ze de rol van Dorothy Vallens wel zou krijgen. “David zei op een gegeven moment dat ik op Ingrid Bergman leek,” zei de actrice, “tot iemand zei: ‘Jij idioot, dat is haar dochter.’ Zo hebben we elkaar ontmoet. Toen David ontdekte dat ik net een film met Helen Mirren had gedraaid, smeekte hij mij om haar het script van Blue Velvet te bezorgen. Hij wou absoluut haar telefoonnummer om haar te casten in de film. Ik wist niet wat zeggen en de volgende dag kreeg ik het script toegestuurd met een briefje van David waarop stond: ‘Gisterenavond kreeg ik het idee dat jij misschien de rol zou willen spelen.'”

De reactie op de expliciete inhoud van Blue Velvet koste Rossellini wel bijna haar modellencarrière. “Men dacht ik dat probeerde te rebelleren tegen het imago van mijn moeder. Ik stond zelf nooit stil bij mijn imago, maar deed wat ik interessant vond.”

Volgens MacLachlan was het de legendarische filmcriticus Pauline Kael die de publieke opinie over Blue Velvet uiteindelijk positief beïnvloedde. “Ze verdedigde de film op een heel slimme manier en legde aan de mensen uit waarover hij echt ging. Zo is het toch nog een succes geworden.”

Rossellini speelde een zangeres in de film, maar kon eigenlijk niet zingen. Zo kwam het dat David Lynch zijn toekomstige Twin Peaks-componist Angelo Badalamenti ontmoette. De actrice sprak over een scène die de uiteindelijke film niet haalde. Haar personage overwoog namelijk op een gegeven moment zelfmoord.

“Ze stond op een dak en liet haar rode schoenen naar beneden vallen,” zei Rossellini, “alsof ze oefende om zelfmoord te plegen. Ze had echter dezelfde naam als Dorothy uit The Wizard of Oz en ik leidde daaruit af dat ze bleef dromen van de regenboog en dus ondanks het feit dat ze misbruikt werd hoop bleef koesteren. De scène was niet essentieel voor de plot, maar gaf voor mij wel een extra dimensie aan het personage.”

Tot slot vertelde Rossellini een anekdote over de eerste keer dat ze haar Blue Velvet-tegenspeelster en Lynch-favoriet Laura Dern ontmoette. Dern had er toen net Mask van Peter Bogdanovich opzitten waarin ze een blinde vrouw speelde. “Ik vond haar zodanig goed in die film dat ik dacht dat ze echt blind was,” zei Rossellini.

“Toen ik haar voor het eerst onmoette, nam ik haar hand vast en begeleidde haar. Ik waarschuwde haar zelfs voor een trapje. ‘Ja, dat zie ik,’ zei ze en vroeg waarom ik dacht dat ze blind was. Ik zei dat het door Mask kwam, waarop ze antwoordde: ‘Maar ik ben aan actrice!’ Als dochter van Ingrid Bergman had ik beter moeten weten, maar ze was gewoon zo overtuigend.”

Bron: IndieWire