Martin Scorsese, al meer dan 40 jaar de belangrijkste Amerikaanse cineast, heeft geen grenzen meer. Voor Killers of the Flower Moon kon hij rekenen op de beste acteurs, was een budget van meer dan 200 miljoen dollar een normale zaak en vond hij een speelduur van 205 minuten gerechtvaardigd. Hij had nog gelijk ook, want het resultaat is een essentiële film die op een correcte en entertainende manier iets verteld over de genocide van de inheemse Amerikanen die na de periode van het Wilde Westen nog lang niet voorbij was.

In 1894 werd er op het grondgebied van de Osage-stam in Oklahoma olie gevonden. De lokale bevolking werd schatrijk, maar de witte overheid probeerde hun aanspraak op het oliegeld in te perken. Vanaf 1921 – en mogelijk ook daarvoor – stierven er zoveel Osage-stamleden dat het geen klein beetje opviel. De overheid greep pas in toen de voorloper van de FBI zich ermee ging bemoeien.

Aanvankelijk ging Scorsese het verhaal vertellen van de federale politie die de moordenaars op het spoor kwam, maar onder impuls van de Osage-stam en producent-ster Leonardo DiCaprio verschoof hij de focus naar de relatie tussen Osage-lid Mollie (Lily Gladstone) en WO I-veteraan Ernest Burkhart (DiCaprio). Die laatste is een schlemiel die gemanipuleerd wordt door zijn oom, de machtige rancher William Hale (Robert De Niro), die aast op eigendomsrechten en oliegeld.

Vanaf het begin spelen Scorsese en zijn scenarist Eric Roth open kaart. Het is geen mysterie wat Hale en Burkhart van plan zijn. Daardoor valt de nadruk nog meer op die vreemde relatie tussen Mollie en Ernest. Je vraagt je af wat ze in hem ziet. Maar zoals vertolkt door DiCaprio heeft Ernest een zachtheid en een charme die haar over de streep trekken. Anderzijds is Mollie gezegend met een vreemde goedgelovigheid, ook al sneuvelen haar familieleden één voor één.

Scorsese en Roth hebben de feiten chronologisch gerangschikt, maar wisselen efficiënt van gezichtspunt. Ze beginnen bij Ernest, schakelen dan over naar federaal agent Tom White (Jessie Plemmons) en eindigen bij Mollie (Lily Gladstone). Het hart van de film is een tragisch liefdesverhaal, maar daarrond wordt een algemener beeld geschetst van de vreselijke periode, die veel verder gaat dan alleen de Osage-moorden. Zo halen Scorsese en Roth ook het bloedbad aan in Tulsa, waar in 1921 twee dagen lang een slachting werd aangericht onder de zwarte bevolking door blanke racisten.

Door het constante nuanceren en de implementatie van allerlei geschiedkundige details kom je makkelijk aan een speelduur van meer dan 200 minuten. Het resultaat weet echter probleemloos te boeien tot het einde. De film voelt wel meer old school aan dan Scoresese’s vorige werk, maar de mix van het epische en het intieme is perfect.

En dan zijn er nog de acteurs. De Niro is groots als opperschurk Hale, maar je bewondering gaat meer uit naar DiCaprio die de moed had om de zielige en karakterloze sukkel te spelen en niet de federale agent. De revelatie van de film is echter Gladstone. Ze acteert werkelijk fenomenaal en haar Mollie zal haar meer dan waarschijnlijk een Oscar opleveren.

Ga dat zien!

>>Klap

In Scorsese’s denderend misdaadepos over de ophefmakende moorden onder Osage-Native Americans in de jaren 20 vertolkt Leonardo DiCaprio een schlemiel die het oliegeld van zijn vrouw (Lily Gladstone) moet inpikken voor zijn oom (Robert De Niro). Een must voor wie Wind River en Frozen River geweldig vond.

Regie Martin Scorsese
Cast Leonardo DiCaprio, Lily Gladstone, Robert De Niro
Speelduur 3u27
Vanaf 18 oktober in de bioscoop