‘Kill Your Idols’ is een uitdrukking die je vaak tegenkomt: van literair advies over een Axl Rose-T-shirt-slogan tot de naam van een sympathieke hardcore punkband uit Long Island. Laten we het ditmaal houden bij de oorspronkelijke betekenis, want ondergetekende ziet zich genoodzaakt enkele lievelingetjes de nek om te wringen.

Een bekentenis: zestien jaar terug zette Lana – toen nog Larry – en Andy Wachowski mijn wereld op zijn kop. The Matrix was het perfecte voorbeeld van een blockbuster met breincellen, een popcornprent vol spectaculaire actie én uitdagende ideeën. De prent lag mee aan de ‘pulp kan ook slim zijn’-boodschap die ik maar al te graag uitdraag.

Sindsdien ging het echter alleen maar bergaf met het duo. Over de (bedenkelijke) kwaliteiten van de Matrix-sequels kan men thesissen vullen – wat ik ook deed. Speed Racer kan als expressionistische kinderpop art nog net door de beugel. En Cloud Atlas was niet geheel bevredigend, maar droeg het hart op de juiste plaats.

Het vriendelijkste dat ik over de nieuwste Wachowski-worp echter kan schrijven, is dat de film duidelijk maakt dat op vlak van digitale effecten ondertussen echt alles mogelijk is. Daar knelt meteen ook het schoentje. Het gemak waarmee de overload aan CGI op het witte doek wordt geknald, sijpelt ook door in de rest van de productie.

In principe had het relaas van een simpele kuisvrouw (Mila Kunis) die een reïncarnatie van een of andere space queen blijkt te zijn en voor ze het weet achternagezeten wordt door de drie bloeddorstige kinderen van Hare Majesteit de voedingsbodem voor een indrukwekkend scifi-avontuur kunnen zijn. Dat bovendien Channing Tatum opgevoerd wordt als genetische gemanipuleerde mix van mens en wolf, doet velen automatisch als een potige viervoeter richting groot scherm huilen.

De Wachowski’s slaan de bal echter compleet mis door alles zo flitsend, snel en – vooral – moeiteloos te vertellen dat zich voor je ogen een miskleun van jewelste ontvouwt. Het verhaaltje doet vaak denken aan iets dat al jaren in de Besson-stal lag te rotten. Tatum opteert onbegrijpelijk voor een Aragorn-achtige sérieux – Han Solo-achtig vertier had het geheel net iets verteerbaarder gemaakt. En geen enkel shot, effect of noem maar op blijft langer dan één seconde bij.

Enkele interessante ideeën – het regisserende tweetal heeft duidelijk iets met oogsten – en de prachtprestatie van The Theory of Everything-Oscarfavoriet Eddie Redmayne als slechterik van dienst redden de meubels nog een heel klein beetje. Maar voor de rest is deze hopeloze hybride van The Phantom Menace en The Fifth Element een beschamende blamage op het cv van mijn voormalige idolen.

>>KLAP

Lana en Andy Wachowski laten het genre-gezap van Cloud Atlas achter zich en kiezen resoluut voor één filmsoort: sciencefiction. Beeld je een mix in van de machinerie uit Star Wars, het operateske van The Fifth Element en Channing Tatum… met puntoren!

Regie Lana & Andy Wachowski
Cast Mila Kunis, Channing Tatum, Eddie Redmayne
Speelduur 2u07
Vanaf 4 februari in de bioscoop

@Waanzinema