John Carpenter kwam, zag en overwon op een warme maandag in het coole Kopenhagen. Het was een avond vol contrasten – and that’s a good thing. De horrormeester trad op in het majestueuze Konserthuset aan de rand van de Deense hoofdstad, een concertgebouw dat tegelijk hypermodern – die akoestiek! – en hyperklassiek – die houten look! – aanvoelt.

Het publiek, dat voornamelijk bestond uit lui die je nog het best kan omschrijven als ‘Graspoppers op leeftijd’, viel in die locatie nog net iets minder uit de toon dan het gezelschap dat het podium betrad. Carpenter werd namelijk begeleid door een groep LA-hipsters – waaronder zijn zoon Cody – die je eerder op een frisse festivalwei of in een hippe concertzaal zou verwachten dan in een eerbiedwaardig etablissement als dit. En toch werkte die eigenaardige mix wonderwel.

Toen de band een kwartiertje te laat het podium betrad, kreeg Carpenter meteen een staande ovatie. Het was duidelijk: de aanwezigen waren klaar om de man – die steevast zijn eigen scores had gecomponeerd – te eren. De toon werd gezet met het ‘Main Theme’ uit Escape from New York. De spartaanse tunes kregen iets anthem-achtig. Er werd geklapt, gefistpumpt en vooral goedkeurend op de maat geknikt.

https://youtu.be/f1JYDmo19to

Nadien volgde het ‘Main Theme’ uit Assault on Precinct 13 en iedereen wist dat het goed was. De band speelde enorm strak, ging respectvol om met het very basic basismateriaal en pimpte waar het kon met een psychedelische gitaarsolo of een extra basloopje. Tegelijk werden er op een groot scherm achteraan op het podium fragmenten uit de film geprojecteerd – waaronder natuurlijk dat onvergetelijke moment waarop dat meisje koelbloedig afgeknald wordt.

https://youtu.be/PoplzqcUa8Q

De laatste noot van het tweede nummer was nog maar amper gespeeld of Carpenter nam het woord. De in losse zwarte kleren gehulde zestiger was in zijn nopjes. Hij verwelkomde zijn publiek enthousiast, stelde zijn collega’s aimabel voor en maakte verder een grappig schizofrene indruk: deels Kurt Russell- of Roddy Piper-achtige macho die kauwgom kauwend stoer stond te wezen, deels groovy grootvader die niet zo stilletjes achter zijn synthesizer stond te shaken en deels zenuwachtige master of ceremonies die zijn bindteksten moest aflezen.

Ook tijdens de nummers van Carpenters recente albums Lost Themes I en II bleef de sfeer erin. Wat wil je ook met tracks die aanvoelen als huldes aan andere huivercomponisten zoals Goblin? Over huldes gesproken: de band deinsde er ook niet voor terug om het ‘Main Theme’ uit The Thing te spelen, een van de weinige scores die niet door Carpenter zelf gecomponeerd werd, maar door maestro Ennio Morricone.

https://youtu.be/EnFc7D0ZoCc

Het publiek werd meermaals herinnerd aan de hypnotiserende kwaliteit van de beelden die Carpenter doorheen zijn carrière bij elkaar filmde. Zelfs de door ondergetekende minder geapprecieerde deuntjes uit They Live en Big Trouble in Little China – wegens te faux-bluesy – gingen erin als koek dankzij al die fantastische footage – dat zonnebrilmoment! die alsmaar dikker wordende driftkikker!

https://youtu.be/mKp_oENe-ro

Maar ook tijdens tracks uit The Fog, Halloween en Prince of Darkness – films waarvan de scores me wel altijd zijn bijgebleven – viel het me op hoe gebiologeerd ik naar het doek zat te staren en onmiddellijk zin kreeg om al die regelrechte klassiekers te herbekijken. Dat ondertussen the master of horror vooraan zichtbaar genietend zijn ding stond te doen, maakte het alleen maar aanstekelijker.

Topconcert, topervaring!

@Waanzinema

https://youtu.be/yNSLaYJboPE

https://youtu.be/2mXS_BKFlo4