Wat zeggen de songtitels Sherry, Big Girls Don’t Cry en Can’t Take My Eyes Off You je? Waarschijnlijk weinig als je je puberjaren niet in de sixties hebt doorgebracht. Het zijn namelijk hits van de Amerikaanse popband The Four Seasons, die toen werd aangevoerd door de zijdezachte falset Frankie Valli. Het muzikale nalatenschap van het vijftal werd vorig decennium omgetoverd tot een spetterende Broadway-musical die nu door kranige tachtiger Clint Eastwood naar het witte doek vertaald werd.

Een spetterende filmbewerking is het helaas niet geworden. Eastwood maakt lustig gebruik van de populaire liedjes om zijn film de nodige schwung mee te geven, maar maakt enkele narratief twijfelachtige keuzes. Je zou denken dat de regisseur van knallers als Unforgiven en Million Dollar Baby geen halfbakken Scorsese-trucjes zou gebruiken om het verhaal van enkele straatjongens uit New Jersey te vertellen. Toch stuwen de personages de plot voort door zich in sappige Italian-American accenten naar de kijker te richten. De opzet: de geschiedenis van de band vertellen vanuit de perspectieven van de verschillende groepsleden. Het resultaat: een resem stuntelige scenariostoten.

Eastwood is op zijn best als hij een film op zijn kenmerkende ingetogen manier kan vertellen. Tijdens de sobere momenten werkt Jersey Boys dan ook het best. Tegelijkertijd doet het groots opgezet musicalnummer in de finale je afvragen of het ware potentieel van de film niet in dergelijke sequenties zat. Een volwaardige Eastwood-musical? Had ik willen zien!

>>KLAP

Clint Eastwood gaat de nostalgische toer op met een rechtlijnige muzikale biopic à la Ray en Walk The Line, maar dan ontdaan van de gebruikelijke seks en drugs. Wedden dat je naar het einde toe mee zit te neurieën? Shééééééryyyy!