Wie ooit Jeff Daniels ontmoet, herkent in de acteur nauwelijks de sullige Harry uit Dumb and Dumber, maar wel de imposante en enigszins getormenteerde zakenman John Sculley uit Steve Jobs. Dus ging Vertigo even uitklaren wat dat personage betekent voor Daniels.

John Sculley wordt in de film voorgesteld als een vaderfiguur voor de geadopteerde Steve Jobs. Was hij dat ook, denkt u?

JEFF DANIELS: “Ja, dat leek me nogal evident. Aaron (Sorkin, scenarist, nvdr.) slaagt er, als je ’t mij vraagt, uitstekend in om die onderlinge relaties tussen de verschillende personages uit te diepen. Dat zie je ook in de manier waarop Steve omgaat met zijn ‘echte’ vader én met zijn eigen vaderrol, naar zijn dochter toe. Het personage van John Sculley speelt een cruciale rol in die structuur, denk ik. En hij krijgt bijna Shakespeareaanse allures: Steve ‘vermoordt’ John wanneer die hem laat vallen in het bedrijf.”

Had u dan dezelfde verhouding met Michael Fassbender op de set? Wierp u zich op als een ‘vaderfiguur’, of een mentor?

“Nee, ik denk niet dat zoiets nodig is bij een acteur als Michael (lacht). We kwamen erg goed overeen. Het is leuk om zo intens te kunnen spelen met iemand, om de emoties zo hoog te laten oplopen. Ik beschouw acteren sowieso niet als iets hiërarchisch, waarbij de ene acteur de andere overschaduwt: het is eerder als dansen, waarbij je elkaar naar het einde moet leiden.”

Wat opvalt in de film, is dat de personages voortdurend door de decors lopen als ze praten. Behalve in de scènes met Sculley.

“Dan gaat de deur dicht, en zitten ze opgesloten in de kamer.”

Hoe verklaart u dat?

(denkt na) “De scènes met Sculley en Jobs – of toch zeker de eerste twee – zitten ook steeds aan het einde van het bedrijf, nu ik erover nadenk. Ik weet niet zeker of het een héél bewuste keuze was, dat moet je eigenlijk aan Aaron of Danny (Boyle, regisseur, nvdr.) vragen. Maar je zit wel met personages die voortdurend bewegen. Als je dan af en toe een scène hebt waarbij de personages even gaan zitten, krijgt die dialoog vanzelf een beetje extra gewicht.”

Maar wat zegt dat over de relatie tussen Jobs en Sculley?

“Danny heeft me er nooit extra uitleg over gegeven en ik heb niet de indruk dat er keuzes zijn gemaakt om bepaalde scènes een extra betekenis mee te geven. Ik heb me er ook nooit vragen bij gesteld, om eerlijk te zijn.”

Sinds zijn ontslag bij Apple leeft John Sculley erg teruggetrokken. Waarom, denkt u?

“We hebben elkaar gesproken, maar we hebben het daar toen niet uitgebreid over gehad. Ik denk vooral dat hij erg gekwetst was. Dat zag ik zelf ook, toen ik hem vorig jaar ontmoette. Het gaat goed met John en hij werkt nu voor andere bedrijven, maar wanneer hij over Steve praat, merk je dat hij nog steeds wilde dat hij dat had kunnen oplossen. Hij gaf echt wel om Steve, en werkte graag met hem samen. Maar dat Sculley hem aan de deur zette, heeft Steve hem nooit vergeven. Al beseft hij wel dat hij de, op zakelijk vlak, de enige mogelijke beslissing heeft genomen. Het was voor mij erg behulpzaam om hem te ontmoeten, maar ik denk dat het voor hem ook wel pijnlijke herinneringen naar boven bracht. Ik hoop dat Sculley waardeert wat we met het verhaal hebben aangevangen.”

Heeft u de andere film over Jobs eigenlijk gezien?

“Nee. Ik heb enkel Walter Isaacsons biografie gelezen. Aaron heeft dat geweldig naar een filmscript vertaald.”

Dit is niet de eerste keer dat u met Aaron Sorkin samenwerkt: jullie maakten samen ook de serie The Newsroom. Wat maakt van hem zo’n getalenteerd schrijver?

“Ik weet het niet goed. Maar hij schrijft wel steeds over onderwerpen die iets betekenen, die een zekere impact hebben, die mensen niet onberoerd laten – ook al vinden ze de onderwerpen niet altijd leuk. En er zit een ongelooflijk ritme in zijn schrijfstijl: de manier waarop hij personages laat praten, is bijna muzikaal. En hij houdt voortdurend een hoog tempo aan, omdat hij zo de aandacht van de kijkers kan vasthouden. Het zijn haast verbale auto-achtervolgingen.”

Lees ook ons interview met Michael Stuhlbarg!

@Ewoud51