Wat is het? Waar verwijst regisseur David Robert Mitchell naar met de titel van zijn tweede langspeelfilm? Wat is het grote gevaar dat de personages uit deze ongewone huiverhistorie achtervolgt? Ik kan het al meteen verklappen: we komen het nooit te weten. It Follows is dan ook geen traditionele griezelfilm, waarin het monster op een bepaald moment zijn vreselijke gezicht laat zien en finaal overwonnen wordt door de held(in). In dit merkwaardige verhaal gaat het om een sluipend kwaad dat nooit zijn ware gelaat toont en daardoor des te enger is.

De kapstok waaraan Mitchell zijn ideeën ophangt, is nochtans wel een klassieker uit het genre. Een dodelijke vloek doet de ronde en de enige manier waarop je eraan kan ontsnappen, is door het aan iemand anders door te geven. In Night of the Demon (1988) ging het bijvoorbeeld over een stukje papier, in Drag Me to Hell (2009) om een vervloekte knoop en in Ringu (1998) om een behekste videocassette. It Follows komt met een een bijzonder inventieve — en geladen — variante op de proppen. In dit verhaal haalt het hoofdpersonage zich de vloek op de hals door naar bed te gaan met een ‘besmette’ jongen. Die maakt haar meteen ook duidelijk dat ze de entiteit die het nu op haar gemunt heeft enkel kan afwenden door zelf iemand met het ding op te zadelen. Via seks dus.

De prent is ontegensprekelijk de meest creepy horrorfilm van het jaar, enkel en alleen al omdat het gevaar om elke hoek loert en er op het eerste gezicht onschuldig kan uitzien. Het enige wat het hoofdpersonage weet, is dat de dood eraan komt. Na een uur krijg je echter de indruk dat Mitchell niet goed wist hoe hij dat idee verder kon uitdiepen. Hij geeft ergens wel mee dat het hele verhaal een onderliggende betekenis heeft, maar wat die dan precies mag zijn, houdt hij moedwillig vaag. Dat kan je even dapper vinden als het feit dat hij het monster nooit toont, of je kan het als een gebrek aan inspiratie beschouwen. Die keuze laat ik graag aan u.

>>KLAP

Neem de voorstadhorror van A Nightmare on Elm Street, voeg daar de voorstadverveling van de arthousegoeroe Gus Van Sant aan toe en meng deze met enkele originele vondsten en je krijg een griezelprent die zijn gelijke niet kent.

Regie David Robert Mitchell
Cast Maika Monroe, Keir Gilchrist, Lili Sepe
Speelduur 1u40
Vanaf 25 maart in de bioscoop

@RubenNollet