In Geoffrey Enthovens tragikomedie Broer reizen Koen De Bouw en Titus De Voogdt naar Ierland om een rijke weduwe op te lichten. Een film maken neemt sowieso de nodige tijd in beslag, maar hoe Enthoven in Ierland terechtkwam, is toch een verhaal op zich. We laten hem het allemaal met plezier zelf uit de doeken doen.

Geoffrey Enthoven: “Broer is een film die we al heel lang wilden maken, en door de jaren heen is de bestemming van Mark en Ronnie, onze hoofdfiguren, vaak veranderd. Amerika was ons eerste idee. Het eerste beeld dat Pierre De Clercq [de scenarist, red.] bij zijn idee had, was Jan Decleir die met een cowboyhoed op naar Texas ging. Op basis daarvan begin je dan aan de productiekant te onderzoeken waar in Amerika het verhaal zich precies zou kunnen afspelen, om alles zo authentiek mogelijk te maken. Toen bleek al snel dat we het in Amerika nooit konden bolwerken.

Canada was dan een veel beter alternatief, omdat ons land daar productieovereenkomsten mee heeft. Dus heeft Marino Vanhoof [de producent, red.] deelgenomen aan een workshop in Toronto, waar Canadezen en buitenlanders een coproductie kunnen opzetten. Daar hebben we een zekere Michael Dobbin ontmoet, een Canadese producent die echt heel enthousiast was om mee in het project te stappen.

Op dat moment heeft Pierre het script herschreven onder de titel Winnipeg en zijn we naar geschikte locaties en acteurs beginnen zoeken. We zijn er een paar keer naartoe gevlogen en dat was niet altijd een pretje. Worstelen met jetlag om twee uur in de auto te zitten en een locatie te bekijken die interessant kon zijn, het viel logistiek niet mee. Het was duur, omslachtig, een heel gedoe. Enkel al afspreken om elkaar te bellen, was door het uurverschil ingewikkeld. Daardoor bleef het allemaal ook aanslepen. We hebben elkaar toch geregeld gezien, soms in Londen, soms in Canada. We bleven aan het script sleutelen en acteurs ontmoeten, zowel Canadese als Amerikaanse.

Omdat Winnipeg nooit echt uit de startblokken schoot, besloten we om toch eerst Halfweg te maken. En hoe meer we erover nadachten, hoe meer we tot de conclusie kwamen dat Canada eigenlijk toch geen goed idee was. Het kostte gewoon meer dan het opbracht en per slot van rekening waren we het aan niemand verplicht om naar de andere kant van de wereld te reizen. Als we dit verhaal nog wilden vertellen, moest het in onze regio gebeuren. Heel Europa was mogelijk, al had ik toch een persoonlijke voorkeur voor Scandinavië, Duitsland, Schotland of Ierland.

Een andere reden waarom Canada toch geen goeie keuze was, had te maken met de decors. Ik wou een feeërieke kant aan de film en ik had een specifiek soort landhuis voor ogen. Dat huis, de ‘mansion’ zoals je die nu in de film ziet liggen, hebben we in Canada nooit gevonden. De architectuur is daar heel anders en zelfs een modernere versie van zo’n landhuis heb je daar niet. De heel rijke mensen wonen er in huizen die doen denken aan een tussenbuurt in Brasschaat. Ze zijn ook niet zo geïsoleerd in de natuur. Canadezen hebben hun huizen altijd heel dicht bij elkaar gebouwd, want de natuur was wild en gevaarlijk. Dat zie je ook aan hun ramen. De grootste ramen zijn gericht op de buren, de kleinste naar het bos. In Amerika is dat totaal anders. Daar willen ze de buren liefst zo weinig mogelijk zien.

Toen we Canada als locatie lieten varen, hebben we alles opengetrokken. De film is dan finaal in de plooi gevallen in Berlijn, waar we Ierse producenten ontmoet hebben die zot waren op ons project. Dan hebben we een location hunter van bij ons, Thomas Koopmans, naar Ierland gestuurd om al een eerste schifting te maken qua locaties. Even later zijn we er dan zelf ook naartoe gereisd, maar Thomas verzekerde ons dat hij het ideale herenhuis al gevonden had. En hij had gelijk. Het feeërieke was er, het authentieke sfeer van oud geld ook, het meer lag erbij en de ‘hunting lodge’ maakte deel uit van het domein.

Ierland was uiteindelijk ook de ideale keuze. Het land ligt afgelegen, je kan er niet met de auto naartoe en alles voelt er nog heel ruw aan. Dat hadden we nodig voor ons verhaal. Alles klopte.”

@RubenNollet