Hebben we inmiddels de grenzen van de young adult-dystopieën bereikt? Voortrekker The Hunger Games is later dit jaar aan zijn laatste hoofdstuk toe en ondertussen beginnen andere franchises zoals de Divergent-reeks aan te tonen dat er sleet op de formule zit.

Eerst even opfrissen. In een futuristisch Chicago wordt de bevolking onderverdeeld in vijf facties: de slimmen, de vriendelijken, de eerlijken, de durvers en degenen die zich voor anderen opofferen. Tris (Shailene Woodley) is een divergent: ze heeft de kwaliteiten van álle facties.

Dat is niet naar de zin van Jeanine (Kate Winslet), leider van de bollebozen en bij uitbreiding van de hele samenleving. Aan het einde van deel één waren Tris en enkele bondgenoten, waaronder love interest Four (Theo James) en broer Caleb (Ansel Elgort), een kleine revolutie begonnen.

In het begin van deel twee worden de onruststokers opgejaagd door de stoutmoedigen. Officieel omdat zij verantwoordelijk zijn voor de slachtpartij bij de onbaatzuchtigen. Maar eigenlijk heeft Jeanine andere plannen. Ze bezit immers een mysterieuze doos met een boodschap die haar regime moet rechtvaardigen. Die doos kan echter enkel geopend worden door iemand die honderd procent divergent is. Tris met andere woorden.

Dat is op zich al niet de meest logische premisse. Er wordt afgeweken van de centrale plot (revolutie!) om de focus te leggen op een rekwisiet waar de kijker eigenlijk nooit te weten van krijgt wat het nut ervan is. (In Hitchcockfilms werkt zo’n macguffin wonderen, in young adult-verfilmingen niet zozeer.)

Verhaaltechnisch schort er overigens wel meer. De hoofdfiguren zijn nog steeds opgetrokken uit bordkarton, personages komen en gaan zonder verklaring en allerhande goedkope trucjes moeten de plot weer op gang trekken wanneer deze lijkt vast te lopen. Neem nu de chip die de revolutionairen spontaan zelfmoord doet plegen en Tris voor een dilemma stelt: moet ze de strijd opgeven om verdere slachtoffers te voorkomen?

Dergelijke interessante thema’s worden bovendien nauwelijks uitgewerkt. In de plaats daarvan wordt ingezet op actie en tempo. Een achtervolging aan het begin van de film is nog erg strak ingeblikt door Robert Schwentke, die Divergent-regisseur Neil Burger opvolgt, maar later verliest deze sequel zich in lelijke digitale effecten – zeker in de overhaaste finale.

Wel een pluim voor enkele castleden. Ook al staat Kate Winslet zich zichtbaar te vervelen en loopt Naomi Watts een beetje verloren in haar kleine bijrol, de hoofdrolspelers doen hun uiterste best om een beetje hart in de film te steken. Woodley en James – nochtans niet de meest charismatische acteur – zorgen voor aardig wat amoureuze spanning. En in een kleine maar belangrijke bijrol weet Whiplash-ster Miles Teller dan weer een beetje broodnodige humor in de film te smokkelen.

Eindverdict: tieners staan misschien al in de rij om een ticketje te bemachtigen, wij houden het bij een pover zoethoudertje in afwachting van de laatste Hunger Games-film.

>>KLAP

Deze young adult-verfilming probeert meer dan voorganger Divergent van de platgereden dystopie-paden af te wijken en hoofdactrice Shailene Woodley en nevenacteur Miles Teller bevestigen hun status van aanstormend talent. Ideaal materiaal voor genrefans!

Regie Robert Schwentke
Cast Shailene Woodley, Theo James, Kate Winslet
Speelduur 1u59
Vanaf 18 maart in de bioscoop

@Ewoud51