Aanvankelijk leek het alsof dit vijfde en laatste deel van de Indiana Jones-franchise er niet zou komen. Na de overname van Lucasfilm door Disney gaf producent-bedenker George Lucas er de brui aan. En hoofdrolspeler Harrison Ford, regisseur Steven Spielberg en Het Huis Van De Muis raakten het niet eens over het scenario.

Later stapte ook Spielberg op en was het aan Ford, intussen een zeventiger, om zijn fiat te geven. Op de valreep – Ford wordt straks 81 – is het dan toch gelukt, met James Mangold (Ford vs. Ferrari) die werd binnengehaald door Ford in de regiestoel. Het eindresultaat is een behoorlijke maar oubollige avonturenfilm die het meer moet hebben van nostalgie dan van originaliteit.

Vernieuwing leek echter niet echt mogelijk, zeker niet met Ford die mee aan de touwtjes trok. De ster heeft ondanks zijn charisma nooit echt risico’s genomen – tenzij je The Mosquito Coast en What Lies Beneath als voorbeelden van grote durf zou omschrijven. Hij heeft bovendien meestal gesteund op regisseurs met een academische stijl, met Mangold als recentste voorbeeld. Dit maar om te benadrukken dat The Dial of Destiny vooral de baby van Ford is.

Het Indy-afscheid schiet uit de startblokken met de beste sequentie uit de film: een 25 minuten durende intro vol actie waarin een digitaal verjongde Ford als Indiana Jones tijdens WO II de Antikythera, een toestel waarmee Archimedes zogenaamd de tijd kon manipuleren, uit de handen van de nazi Voller (een zeer betrouwbare Mads Mikkelsen) wil houden. Vervolgens wordt een sprong gemaakt naar 1969. Om de race naar de maan te winnen, krijgen ex-nazi’s vrij spel van de Amerikaanse overheid, waardoor Voller opnieuw over de nodige middelen beschikt om jacht te maken op de Antikythera.

Jones, die op punt staat met pensioen te gaan, raakt bij de zaak betrokken door zijn avontuurlijk petekind (Phoebe Waller-Bridge) die eveneens op zoek is naar de ‘computer’ van Archimedes. De rest van film bestaat vooral uit een reeks klassieke achtervolgingen die helemaal in de lijn liggen van de vorige afleveringen. Best leuk, maar heel origineel zijn ze niet. De finale is jammer genoeg zo ridicuul dat ze bedacht had kunnen zijn door de leden van Monty Python – zelfs de climax van The Kingdom of the Crystal Skull voelde minder onnozel aan.

Mangold heeft onder het wakend oog van Ford het beste gehaald uit wat er nog in de Indy-reeks zat. Je mag echter niet vergeten dat de reeks zijn wortels heeft in de jaren tachtig toen Movie Brats zoals Spielberg en Lucas hun favoriete tv-series uit hun jeugd grootschalig naar het witte doek vertaalden. The Dial of Destiny – hoe goed ook gemaakt – voelt dus wat belegen aan. Vooral de sentimentele scènes lijken uit een Douglas Sirk-melodrama van de jaren vijftig te komen.

Je zou kunnen wensen dat een Paul Greengrass of zelf een Quentin Tarantino zich op zo’n film zou storten, maar dan verander je het hele (oubollige) concept. Echte Indy-fans zullen dan ook heel blij zijn dat ze opnieuw pretentieloze fun voorgeschoteld krijgen en vooral dat ze nostalgisch kunnen mijmeren over Raiders of the Lost Ark en de andere delen.

>>Klap

Het vijfde en laatste deel van de Indiana Jones-franchise heeft het over een oudere Indy (een 80-jarige Harrison Ford) die op zoek gaat naar een instrument dat de tijd kan manipuleren. Voor fans van The Kingdom of the Crystal Skull én Raiders of the Lost Ark.

Regie James Mangold
Cast Harrison Ford, Mads Mikkelsen, Phoebe Waller-Bridge
Speelduur 2u22
Vanaf 28 juni in de bioscoop