Wes Craven, de horrorregisseur van A Nightmare on Elm Street en de Scream-franchise, is op 76-jarige leeftijd overleden aan een hersentumor. De Amerikaanse filmmaker groeide sinds het begin van de jaren zeventig uit tot een meester van het huivergenre. Hij introduceerde enkele iconische filmschurken, verkende de vage grens tussen droom en realiteit en speelde vaak op een zelfbewuste manier met gekende filmregels.

Craven zag voor het eerst het daglicht op 2 augustus 1939 in de Amerikaanse staat Ohio. Hij groeide op in een streng, religieus gezin. Toen hij vijf jaar oud was, sloeg het noodlot toe met het overlijden van vaderlief.

Als student stortte hij zich onder andere op Engels, psychologie en filosofie. Nadat hij afstudeerde, gaf hij een tijdje les, maar de lokroep van de filmindustrie bleek onweerstaanbaar. Zijn eerste baantje in de industrie was als geluidsmonteur voor een New Yorks bedrijfje, maar hij belandde als snel in de pornowereld als regisseur. Onder verschillende synoniemen draaide Craven pikante films. Hij zou zelfs hebben meegewerkt aan het iconische Deep Throat. In 1972 koos hij dan uiteindelijk voor de filmsoort die zijn verdere carrière zou bepalen.

The Last House on the Left (1972)

Cravens eerste horrorfilm was al onmiddellijk een prent die heel wat controverse veroorzaakte. Het verhaal – dat hij losjes baseerde op The Virgin Spring van Ingmar Bergman – over een brutale groepsverkrachting die uitmondt in een bloederige wraakactie schoot bij vele mensen in het verkeerde keelgat. Ludiek weetje: het was normaal de bedoeling om de film nog gruwelijker te maken. De low budgetfilm werd een bioscoopsucces, werd jarenlang verbannen in Groot-Brittannië en groeide uit tot een huiverklassieker.

 

The Hills Have Eyes (1977)

Ook Cravens derde film was een box office-succes en gedoemd om een cultfavoriet te worden. Wanneer een gezin tijdens een uitje in de Nevada desert strandt, worden de onschuldige zieltjes belaagd door lokale barbaren. Craven regisseerde een sequel in 1984 en produceerde een remake in 2006.

https://www.youtube.com/watch?v=edn5EzHXVBU

 

A Nightmare on Elm Street (1984)

In 1984 draaide de huivercineast een van de grootste successen uit zijn carrière. Met A Nightmare on Elm Street liet hij bioscoopgangers kennismaken met de griezel Freddy Krueger, castte hij een piepjonge Johnny Depp en zette hij filmstudio New Line Cinema mee op de kaart. De prent veroverde ook een plaatsje in de filmgeschiedenisboeken door het ambigue verschil tussen droom en realiteit, waarmee Craven op een gewiekste manier de ervaring van de kijker manipuleert. Nightmare kreeg zes sequels, die niet door Craven werden geregisseerd. Er volgde wel een reünie tussen de cineast en Krueger met A New Nightmare in 1994, een meta-griezelfilm waarin de verminkte moordenaar in de realiteit belandt en de actrice uit de originele film terroriseert.

 

The People under the Stairs (1991)

Craven had ook een gevoel voor humor. Dat maakte hij al duidelijk in zijn vroegere films. Tijdens de jaren negentig werd het een ingrediënt dat steeds meer in het oeuvre van de horrormaestro opdook. The People Under the Stairs geldt als een mooi voorbeeld, Cravens poging tot een spookhuisprent waarin een dertienjarige jongen in een oud en akelig pand belandt.

 

Scream (1996)

“What’s your favorite scary movie?” Een slasher-film was niets nieuw in de jaren negentig. Daarom dat Craven met het eerste bloederige avontuur van Ghostface de conventies van het genre op een ironische manier op de kop zette. De tieners die worden belaagd door de gemaskerde killer zijn zich namelijk bewust van de regels die gelden in een horrorfilm en proberen via die kennis te overleven. De interesse van Craven voor meta-horror bereikte met Scream een ongezien niveau. De film was een megasucces en is voor eeuwig verbonden met de zeitgeist van de nineties. Er volgden drie sequels en een tv-serie.

 

Music of the Heart (1999)

In 1999 koos hij niet voor horror, maar voor een muzikaal drama met Meryl Streep. Go figure! Streep vertolkt een leerkrachte die enkele kinderen uit Harlem leert hoe ze viool moeten spelen. Het leverde haar een Oscarnominatie op.

 

Red Eye (2005)

Je weet nooit wie er naast je zit op een vliegtuig. Een late vlucht verandert voor Rachel McCadams in een regelrechte nachtmerrie wanneer Cillian Murphy haar ontvoert en haar dwingt om hem te helpen een politicus te vermoorden.

 

De afgelopen tien jaar regisseerde Craven nog een romantisch segment voor Paris, Je t’ame, My Soul to Take, over een seriemoordenaar die zeven kinderen terroriseert, en een vierde Scream-film (2011). De laatste maanden concentreerde hij zich vooral op televisiewerk.

Craven was steeds blij dat hij mocht blijven werken in de filmindustrie. “Het is een geweldig cadeau dat ik films mag inblikken. Ik doe het nu al veertig jaar, wat zeer bijzonder is”, zei hij ooit tijdens een interview. “Ik vind het geen probleem als ik de rest van mijn leven horrorfilms moet maken. Als ik dan toch een gekooide vogel ben, dan wil ik het beste lied zingen dat ik kan.”

@TheJimeister