Quentin Tarantino plaatste de biopic bovenaan zijn lijst van oninteressantste filmgenres. Op enkele uitzonderigen na heeft hij geen ongelijk. Het levensverhaal van Whitney Houston, verfilmd door Kasi Lemmons en geproduceerd door Houstons platenproducer Clive Davis, is een goed voorbeeld van een ‘slechte’ biopic.

Lemmons en Davis hebben het zich heel gemakkelijk gemaakt. Ze hebben klaarblijkelijk een scenario uit de Whitney-pagina op Wikipedia gedestilleerd. De film volgt immers heel chronologisch het leven van de sterzangeres, van haar eerste zanglessen tot haar overlijden. Alles wat we weten, krijgt een scène. Zelfs de opnames van The Bodyguard.

Even denk je dat hoofdactrice Naomi Ackie niet alleen een fantastische actrice is, maar ook een briljante zangeres. Maar neen: je hoort Houston. Een sterk staaltje lipsyncing, dus. men had beter een voorbeeld genomen aan Lady Sings the Blues, waarin Diana Ross Billie Holiday vertolkte én haar songs zingt. Die film was geen mijlpaal, maar had op zijn minst karakter. Afgezien daarvan is Ackie een talent. Net zoals Stanley Tucci. Maar hij vertolkt de voorgenoemde Davis als een vaderlijke sprookjesfiguur – niet zo verrassend als je de producer van de film vertolkt.

Whitney-fans moeten zich door deze recensie echter niet laten tegenhouden. Die zullen smullen van deze enorm lange film, want ze krijgen heel veel songs én de stem van de echte Whitney te horen. De nog steeds gemiste Ward Verrycken zou er zeker van gesmuld hebben, ook al zou hij gelijkaardige kritiek geuit hebben.

>>Klap

Kasi Lemmons brengt het tragische leven van superster Whitney Houston in een klassiek chronologisch gestructureerde biopic. Hoofdactrice Naomi Ackie acteert schitterend, maar op de klankband hoor je de echte Whitney. In de lijn van Lady Sings the Blues en Respect.

Regie Kasi Lemmons
Cast Naomi Ackie, Stanley Tucci, Clarke Peters
Speelduur 2u26
Vanaf 21 december in de bioscoop